Eliminacja szkodliwych czynników przy jednocześnie obojętnym stosunku do stale obecnych, choć niegroźnych antygenów jest stałą rolą układu immunologicznego w przewodzie pokarmowym.
Zdecydowana większość chorób, które wywołują biegunkę, prowadzi do zwiększenia zawartości wody w kale. Już śladowe zwiększenie wody w kale powoduje oddawanie stolca o wyraźnie luźniejszej konsystencji i ze zwiększoną częstotliwością.
Zwiększona zawartość wody w kale to wynik oddziaływania kilku patofizjologicznych mechanizmów, tj. nadmiernego wydzielania wody, zmian przepuszczalności jelit, zmian motoryki jelit oraz zaburzeń wchłaniania.
Często trudno jest odróżnić ulewanie od wymiotów. To ważne, aby właściciel zwierzęcia podczas wywiadu lekarskiego opisał zwrócony materiał - mowa o konsystencji, obecności żółci lub krwi, objętości i zapachu.
Możliwości leczenia i rokowanie dla poszczególnych typów dysfagii są różne. Dlatego tak istotna jest obserwacja sposobu pobierania pokarmu i wody, która ułatwi lokalizację jej przyczyny.
Leczenie ślinotoku powinno być terapią celowaną pierwotnej przyczyny - pod warunkiem możliwości jej rozpoznania - lub też skierowaną na inne zaburzenia, mogące rozwijać się wtórnie do pierwotnego schorzenia.
U psów ślinotok jest częstą reakcją na zwiększenie temperatury otoczenia lub na zbliżający się posiłek. U kotów z kolei - nierzadko towarzyszy mruczeniu.
Rozpoznanie przy chorobach jamy nosowej jest zawikłane. Szacuje się, że u kotów w ok. ⅓ przypadków nigdy nie udaje się postawić odpowiedniego rozpoznania, mimo przeprowadzenia dokładnych badań dodatkowych.