Duma polskich kniei, hodowany i użytkowany w niemal wszystkich polskich dworach - ogar polski. Przez wieki powszechnie wykorzystywany podczas polowań na ziemiach polskich - w Koronie, na Litwie i na Kresach Wschodnich.
Rasa określana jako ‘białe psy polskich gór’. W Tatrach, Karpatach i Bieszczadach pasące, i pilnujące stad owiec i pozostałych zwierząt gospodarskich. Podobne psy żyją w masywach górskich Włoch, Francji, Słowacji i Węgier, pełniąc analogiczne role.
Rasa występująca w polskich dworach i folwarkach, gdzie utrzymywano stada szlachetnych owiec. Prekursorką planowej hodowli była ks. Anna Jabłonowska z Polesia. Z kolei na początku XX w. - hr. Grocholska i ks. Światopołk-Czetwertyńska.
Mimo usprawnienia czynności wątroby i usunięcia bilirubiny z moczu zdarza się, że zwierzę jest nadal zażółcone. Spowodowane jest to opóźnionym usuwaniem bilirubiny z krwi krążącej. Dodatkowo, wysycona bilirubiną tkanka tłuszczowa u zwierząt z żółtaczką - oczyszcza się zdecydowanie wolniej aniżeli surowica, stąd mimo poprawy klinicznej
zażółcenie tkanek utrzymuje się w dalszym ciągu.
O popularności psów w dawnej Polsce świadczy fakt, że towarzyszyły one rodakom różnych stanów. Uwieczniane na pocztówkach, cynowych paterach lub na płótnie, jak chociażby na słynnym dziele Juliusza Kossaka z 1883 r. pn. ‘Polowanie stepowe na wilka’, czy Józefa Chełmońskiego z 1897 r. pn. ‘Owczarek’. Myślimy zatem o psach dwóch typów owczarków - psach pasących zwierzęta i tych pomagających w gospodarstwie - białych psach strzegących stad owiec. Nadto, o lżejszych psach myśliwskich i cięższych - gończych. Dodatkowo, o chartach i małych płochaczach oraz rasach ozdobnych, które towarzyszyły damom.
Pewną szczególną sytuację kliniczną obserwuje się niejednokrotnie w przypadkach żółtaczki pozawątrobowej, kiedy tkanki są bardzo zażółcone, ale zwierzęta nie wyglądają ‘na chore’. W odróżnieniu od tego, zwierzęta z żółtaczką przedwątrobową i wątrobową - są klinicznie chore i wyraźnie zażółcone.
Bakterie, które znajdują się w dalszym odcinku przewodu pokarmowego większość związanej bilirubiny przekształcają w grupę związków barwnikowych pn. urobilinogen.
Z samego wywiadu i badania klinicznego można podejrzewać, z którą kategorią żółtaczki mamy do czynienia. Do rozpoznania zazwyczaj jednak konieczne są badania laboratoryjne.
Odróżnienie żółtaczki wynikającej z chorób wątroby od tej wywołanej pozawątrobową niedrożnością dróg żółciowych na podstawie samych tylko danych biochemicznych surowicy jest bardzo trudne.
U kociąt i szczeniąt przyczynami bolesności jamy brzusznej zdecydowanie częściej są choroby zakaźne, i błędy żywieniowe. U seniorów z kolei - możliwe choroby nowotworowe.
Ustalenie przyczyny zaparcia wpływa na całą procedurę diagnostyczną. Informacje uzyskane podczas wywiadu nt. rodzaju diety, nawyków związanych z defekacją, ilością wysiłku fizycznego, przyjmowanych leków oraz ewentualnych wcześniejszych urazów miednicy, odcinka lędźwiowego lub odcinka ogonowego są bardzo istotne.