Blog

Brązowe lub czerwonobrązowe zabarwienie moczu może wskazywać na obecność bilirubiny, mioglobiny, hemoglobiny lub erytrocytów, urochromu i urobiliny - zagęszczonych fizjologicznych barwników moczu, oraz - w rzadkich przypadkach, substancji prowadzących do rzekomego krwiomoczu.

W rzadkich przypadkach czerwone zabarwienie moczu jest następstwem działania barwników, które zawarte są w niektórych lekach, barwnikach spożywczych, poryfinach, czy toksynach. Objaw ten zwany jest krwiomoczem rzekomym.

Odpowiednia diagnostyka pomaga w ustaleniu podstawowej przyczyny czerwonego zabarwienia moczu.

Czerwone lub czerwonobrązowe zabarwienie moczu widoczne ‘gołym okiem’ ma najczęściej związek z krwiomoczem, czyli obecnością krwinek czerwonych w moczu. W niektórych patologicznych przypadkach także mioglobina i hemoglobina barwią mocz na czerwono.

Odcienie czerwonego i brązowego są najczęstszymi przebarwieniami moczu u psów, i kotów. Zdarzają się jednak sytuacje, kiedy może mieć on kolor zielony, niebieski, pomarańczowy lub też mlecznobiały.

Badanie kliniczne pęcherza moczowego, gruczołu krokowego i ujścia zewnętrznego cewki moczowej pozwalają wykryć zapalenie, dyskomfort, niedrożność oraz inne kluczowe nieprawidłowości.

Bolesne, utrudnione i zbyt częste oddawanie moczu nazwiemy dysurią. Objawy te są wywołane przez schorzenia dolnych dróg moczowych lub też układu rozrodczego.

Specjalista nieznany - polski spaniel myśliwski. Coraz częściej uczestniczący w wystawach. Hodowany głównie przez myśliwych dla jak największego wykorzystania w łowiectwie.

Przez wieki towarzyszył polskim szlachcicom. U boku konia stanowił swoisty pejzaż polskiego dworu i wsi. Z polskimi rycerzami przemierzał ogromne połacie wschodnich rubieży dawnej Rzeczpospolitej.

Duma polskich kniei, hodowany i użytkowany w niemal wszystkich polskich dworach - ogar polski. Przez wieki powszechnie wykorzystywany podczas polowań na ziemiach polskich - w Koronie, na Litwie i na Kresach Wschodnich.

Rasa występująca w polskich dworach i folwarkach, gdzie utrzymywano stada szlachetnych owiec. Prekursorką planowej hodowli była ks. Anna Jabłonowska z Polesia. Z kolei na początku XX w. - hr. Grocholska i ks. Światopołk-Czetwertyńska.

O popularności psów w dawnej Polsce świadczy fakt, że towarzyszyły one rodakom różnych stanów. Uwieczniane na pocztówkach, cynowych paterach lub na płótnie, jak chociażby na słynnym dziele Juliusza Kossaka z 1883 r. pn. ‘Polowanie stepowe na wilka’, czy Józefa Chełmońskiego z 1897 r. pn. ‘Owczarek’. Myślimy zatem o psach dwóch typów owczarków - psach pasących zwierzęta i tych pomagających w gospodarstwie - białych psach strzegących stad owiec. Nadto, o lżejszych psach myśliwskich i cięższych - gończych. Dodatkowo, o chartach i małych płochaczach oraz rasach ozdobnych, które towarzyszyły damom.