Psy ozdobne i do towarzystwa

W naszych rozważaniach dotyczących ras pozostały nam jeszcze dwie grupy. W przedostatniej grupie, czyli dziewiątej swoją uwagę poświęcimy tym wszystkim psom, którym za najważniejsze zadanie stawia się podobać i być miłym towarzyszem dla człowieka.

Tak jak różnorodność upodobań i wielorakość gustów miesza się w świecie ludzi, tak psi świat daje nam szerokie spectrum w wyborze rasy najbardziej zbliżonej do naszych pragnień. Wyróżnimy przecież i najmniejszego z psów chihuahua, i dużego pudla, nagiego grzywacza chińskiego i maltańczyka z długim włosem. Do zespołu psów ozdobnych należy także szalenie znany i popularny mops, pekińczyk, czy buldog francuski.

Aby ułatwić Państwu zaznajomienie z tematem psów ozdobnych, posłużę się znanym podziałem, który w obrębie tej samej grupy wyszczególnia trzy podgrupy, i tak:
- psy o tybetańskim pochodzeniu i rasy chińskie jak np.: terier tybetański, lhasa apso, shih-tzu, spaniel tybetański, chiński grzywacz, mops, pekińczyk;
- psy o europejskim pochodzeniu jak np.: buldog francuski, gryfoniki, pudel, bichony, czyli pieski dam dworu ze śródziemnomorskiego obszaru – maltańczyk, hawańczyk, bolończyk, a także boston terrier jako amerykańska wersja w/w ras;
- psy egzotyczne (nie zaliczamy tybetańskich) jak np.: chihuahua z Meksyku, coton de Tulear z Madagaskaru.

Wybór psa, którego cechuje wdzięk i miły charakter to wszak sama przyjemność. Polecane rodzinom z dziećmi, jak i osobom samotnym. Wielkość zwierzęcia nieuciążliwa w małych mieszkaniach, dodatkowo szeroki wachlarz ras z uwagi na wygląd zewnętrzny. Dla mających czas na strzyżenie, czesanie i szczotkowanie – rasy długowłose. Zapraszam do lektury.

Boston terrier

• Kraj pochodzenia – Stany Zjednoczone.
• Krzyżowanie buldoga angielskiego z nieistniejącym już białym terierem angielskim oraz dla podniesienia wartości rasy - z buldogiem francuskim.
• Początek XX w. zapoczątkował zmianę celowości w hodowli i z psich aren do walk przeniósł rasę na salony.
• Rozkwit rasy datuje się w Ameryce na lata ’30 ubiegłego wieku.
• Piesek czarujący, o sportowej i umięśnionej sylwetce.
• Waga psa 7-11 kg.
• Głowa graniasta, płaska na górze, o płaskich policzkach, z dobrze zaznaczonym stopem.
• Oczy duże, rozstawione szeroko. Uszy małe, noszone prosto.
• Szczęka i żuchwa kwadratowa.
• Tułów krótki, klatka piersiowa głęboka.
• Ogon krótki, cienki. Obcinanie ogona niedopuszczalne.
• Włos gładki, lśniący.
• Umaszczenie: focze (barwa brązowa w jasnym świetle), pręgowane, czarne z białymi znaczeniami (rozmieszczenie znaczeń ściśle określone).
• Pies z klasą, odznacza się płynnymi ruchami, porusza się z dużym wdziękiem.
• Rasa inteligentna, żywa, bardzo związana z właścicielem, lubiąca spacery. Niebanalny w urodzie, doceniany jako pies do towarzystwa.

Buldog francuski

• Rasa wywodzi się z Anglii, hodowana w dwóch odmianach – duże buldogi angielskie i małe – toy buldogi.
• Wraz z emigracją angielskich tkaczy w XIX w. małe buldogi przedostały do normandzkich fabryk koronek, gdzie towarzyszyły swoim właścicielom.
• Rasa ta stała się ulubioną dla francuskiej biedoty i ubogiego proletariatu. Hodowana przez rzeźników, paryskich wozaków i dokerów do łapania szczurów.
• W celu podniesienia walorów użytkowych rasy zaczęto ją krzyżować z terierami i mopsem. To przez wzgląd na domieszki krwi innych psów, buldog francuski odznacza się łowieckim instynktem, zwinnością i specyficznym wyrazem oczu.
• Wzorzec rasy zatwierdzony przez FCI w 1898 r., określa tylko wagę 8-14 kg.
• Mały molos, o krępej budowie ciała.
• Głowa mocna, pofałdowana symetrycznie, z głęboko zaznaczonym stopem.
• Nos zadarty, wciśnięty. Oczy duże, lekko wypukłe. Uszy osadzone wysoko, szerokie u nasady, zaokrąglone na szczycie.
• Szyja krótka, klatka piersiowa głęboka.
• Kończyny muskularne, proste. Zad lekko uniesiony.
• Sierść krótka, błyszcząca.
• Umaszczenie: płowe (wszystkie odcienie – od czerwonego do jasnobrązowego), pręgowane z białymi znaczeniami lub nie, łaciate, całkowicie białe.
• Piesek polecany szczególnie rodzinom z dziećmi, przepada za nimi. Odważny, czujny, inteligentny, łatwy w utrzymaniu. Łagodny w stosunku do innych zwierząt.

Cavalier king Charles spaniel

• Miniaturowy piesek ozdobny, w XVII w. noszący przydomek ‘chien de dame’. Był atrakcją bogatych i dostojnych pań.
• Z tej grupy psów, do której zaliczymy miniaturowe spaniele ozdobne jak king Charles spaniela, cavalier king Charles spaniela, papillona i phalene’a, wywodzą się również maltańczyki, bichony i lwie pieski .
• Amatorami tych spanieli byli brytyjscy monarchowie: król James I, Henryk VIII, królowa Elżbieta I, Maria Stuart oraz Karol I i Karol II (stąd nazwa rasy).
• Spaniele były psami częściowo polującymi, swoją użytkowość zatraciły dopiero w XIX w.
• Rasa cavalier king Charles spaniel została wyhodowana przez lorda Churchilla (zamek Woodstock) i cechuje ją inny kształt głowy, dłuższy nos i płaska czaszka.
• Piesek nieduży, z wdziękiem, o określonej wadze 5,4-8 kg.
• Oczy duże, ciemne, rozstawione szeroko. Uszy długie, obficie owłosione.
• Tułów zwarty, krótki. Kończyny proste, owłosione, łapy zwarte.
• Ogon można skracać najwyżej o 1/3 długości.
• Szata jedwabista, długa, bez loków, z piórami.
• Umaszczenie: czarne podpalane, ruby (jednolity kolor głębokiej czerwieni), blenheim (kasztanowo rude łapy na perłowobiałym tle, na głowie symetryczne znaczenia, między uszami biała plama w kształcie rombu – cecha pożądana), tricolor, czarne łaty rozmieszczone równo z brązowym podpalaniem, białe łaty rozmieszczone równo z brązowym podpalaniem.
• Pies polecany do miejskich mieszkań, uwielbia dzieci, łatwo przywiązuje się do właściciela.
• Rasa w Polsce nie całkiem doceniana.

Chihuahua

• Kraina pochodzenia – największa prowincja Meksyku.
• Egzotyczny piesek o najmniejszym wzroście, którego wzorzec określa tylko wagę: 0,5-3 kg, optymalna 1-2 kg.
• Jedna z wersji pochodzenia psa mówi o praprzodku rasy – miejscowym karłowatym psie ‘techichi’. Hodowany przez Tolteków na długo przed pojawieniem się Azteków, czy Majów na Półwyspie Yukatan. Aby uchronić tego małego gabarytami pieska przed przybywającymi na ląd Hiszpanami, ostatni z władców Azteków ukrył go w górach, gdzie zmieszał się z dzikimi miejscowymi psami.
• Z kolei inna wersja dopuszcza historię o azjatyckim pochodzeniu rasy, która trafiła do Ameryki Południowej wraz z chińskimi kupcami.
• Pod koniec XIX w. rasa przybyła do Ameryki Północnej, gdzie w samych Stanach Zjednoczonych zaczęto krzyżować ją z długowłosym spanielem kontynentalnym – papillonem, w efekcie czego powstała odmiana chihuahua długowłosy.
• Piesek mały, o krępej budowie.
• Głowa zaokrąglona, z krótką kufą, wyraźnym stopem i szerokim nosem.
• Oczy wyraziste, duże. Uszy stojące, szerokie u nasady, zwężające się ku końcom, duże.
• Kłąb słabo zaznaczony. Ogon wysoko noszony, zagięty w półkole.
• Odmiana szaty:
  - krótkowłosa (sierść krótka, miękka, błyszcząca),
  - długowłosa (sierść długa, jedwabista, delikatna, prosta lub falista, kryza wokół szyi, pióra na uszach, tylnej stronie nóg, ogonie).
• Umaszczenie: dopuszczalne wszystkie kolory i odcienie.
• Pies żywy, ruchliwy i odważny, z temperamentem mimo niewielkiego wzrostu.
• Na świecie bardzo popularny, także przez wzgląd na małe wymagania pielęgnacyjne.

Chiński grzywacz

• Kraj pochodzenia – Chiny.
• Pierwsze wzmianki o rasie pojawiły się dopiero w XVI w. Do Europy trafiła po raz pierwszy w 1894 r., lecz nie przetrwała. Ponowne jej sprowadzenie nastąpiło przez Amerykę w 1965 r.
• Dwie odmiany sierści:
  - wersja naga, bezwłosa (hairless) – tej odmianie przypisywano boskie pochodzenie; ceniona wyżej; skóra delikatna, opala się tak samo jak skóra człowieka; bezwzględnie trzeba ją chronić przed długotrwałym przebywaniem na słońcu,
  - wersja owłosiona (powder puff) – taka sama budowa ciała jak u nagiego; różnica w obfitości szaty i opadających uszach.
• Piesek niewielkich rozmiarów. Wysokość psa w kłębie 28-33 cm, suki 23-30 cm. Waga nie powinna przekroczyć 5,5 kg.
• Rasa występująca w dwóch typach:
  - przypominający jelenia (elegancki, delikatny kościec),
  - przypominający kuca (krępy, mocniejsze ciało i kościec).
• Głowa z wyraźnym przełomem czołowym, z grzywką biegnącą do szyi.
• Oczy ciemne, uszy osadzone nisko, stojące, z owłosieniem lub bez (odmiana owłosiona dopuszcza uszy wiszące).
• Szyja długa, kończyny smukłe, delikatne, owłosione do połowy wysokości.
• Ogon osadzony wysoko, pióropusz z włosów na 2/3 długości ogona.
• Umaszczenie: wszelkie rodzaje i kolory.
• Charakter psa jest pogodny, w kontakcie z obcymi – nieufny.
• Rasa polecana rodzinom z dziećmi. Wymaga jednak opieki.

Gryfoniki

• Pieski zwane zabaweczkami, o zawadiackim i buńczucznym wyglądzie. Z charakteru wrażliwe i łagodne, z zamiłowania – pieszczochy, o dopuszczalnej wadze 3,5-6 kg.
• Początki rasy są nieznane, lecz psy te zostały uwiecznione na obrazie przez flamandzkiego malarza Jana van Eycka już w 1434 r. (obraz pn. ‘Małżonkowie Arnolfini’). Występowały na dworze francuskiego króla Henryka III, belgijskiej królowej Marii Henrietty i królowej Astrid.
• Rasa wywodzi się od małych piesków stajennych, których szata była szorstkowłosa. Zanim psy stały się ozdobą dam, towarzyszyły stangretom, woźnicom, a w stajniach polowały na gryzonie.
• Wśród gryfoników wyróżniamy trzy oddzielne rasy o wspólnym wzorcu zatwierdzonym w 1905 r. Różnice dotyczą jedynie rodzaju szaty i barwy umaszczenia, i tak:
  Gryfonik brukselski
  Szata – szorstka z podszyciem, lekko falista; za wadę uznaje się szatę jedwabistą lub wełnistą.
  Umaszczenie – rude do czerwonego, rdzawe, na głowie dozwolona niewielka ilość czarnej barwy.
  Gryfonik belgijski
  Szata – jak u gryfonika brukselskiego.
  Umaszczenie – jednolite czarne, czarne podpalane.
  Brabantczyk
  Szata – krótka, ostra, leżąca płasko, błyszcząca, maksymalna długość 2 cm.
  Umaszczenie – rude, czarne podpalane (czarna maska nie jest uznawana za wadę).
• Jako pierwszy ukształtował się gryfonik brukselski. Późniejsze krzyżowanie (XIX w.) z mopsem i king Charlesem spanielem dało początek gryfonikowi belgijskiemu, i brabanckiemu. Po I wojnie światowej najprężniejsze hodowle uległy zniszczeniu. Nigdy już rasa nie odzyskała swojej świetności.
• Cecha charakterystyczna rasy to duża głowa w porównaniu z tułowiem. Za wadę uznaje się wysuwanie języka przy zamkniętym pysku. Sierść na głowie stojąca, twarda.
• Nos czarny, na wysokości oczu. Kufa krótka. Stop bardzo dobrze zaznaczony.
• Oczy okrągłe, duże. Uszy małe, niekopiowane, opadające ku przodowi. W przypadku uszu kopiowanych – szpiczaste, stojące.
• Klatka piersiowa głęboka, szeroka. Ogon osadzony i noszony wysoko, koniec zwrócony ku lędźwiom. Jeśli jest kopiowany to o 2/3 długości.
• Gryfoniki to wspaniałe pieski dla rodzin. Nie przejawiają agresji, nie są lękliwe ani bojaźliwe. Nie wymagają specjalnej pielęgnacji, niebanalne w wyglądzie, ze świetną psychiką.

Lhasa apso

• Kraina pochodzenia - Tybet
• Rasa kryje w sobie nazwę od głównego miasta ‘Lhasa’, z którego pochodzi. Słowo ‘apso’ oznacza z kolei małego, długowłosego psa.
• W Tybecie wierzono, że małe pieski z długim włosem są kolejnym wcieleniem zmarłych kapłanów. Były otaczane wielką troską i darzone estymą. Hodowane w klasztorach już od VIII w. p.n.e. Za ich protoplastę uznaje się teriera tybetańskiego.
• Pieski tej rasy trafiły do Europy na przełomie XIX/XX w., kiedy przywożone z dalekich eskapad przez angielskich kolonistów stawały się żywym prezentem dla ich rodzin i ukochanych kobiet. Do Ameryki natomiast trafiły w 1933 r. w liczbie 13 sztuk jako podarunek Dalajlamy.
• Piesek mały, z wydłużoną sylwetką, mocno owłosiony.
• Wzrost psa w kłębie 25,5 cm.
• Tułów zwarty, dobrze umięśniony.
• Głowa z charakterystycznym przedziałkiem przez środek, rozdzielone włosy opadające na oczy.
• Ogon silnie owłosiony, noszony nad grzbietem.
• Okrywa włosowa ciężka, długa i prosta, z bogatym podszerstkiem. Wymaga szczególnej pielęgnacji, gdyż nieregularne rozczesywanie skołtuni włos.
• Umaszczenie: złote, miodowe, czarne, białe, brązowe, płowe, szare, łaciate. Każda barwa umaszczenia równie ceniona.
• Piesek czujny, ciekawy i bardzo wesoły. Uwielbia zabawę i spacery.
• Doskonały pies do towarzystwa, potrzebujący kontaktu z człowiekiem.

Lwi piesek

• Podobizny lwich piesków zdobiły obrazy i gobeliny XV-wiecznych malarzy np. Breughla, Dürera i Goi.
• Ulubieniec arystokracji i wytwornych dam XVI w. obok takich ras jak: pudle, bichony, czy maltańczyki.
• Piesek wywodzący się z linii długowłosych ozdobnych psów tybetańskich i będący krewnym bichonów. Domniemywa się, że rasa ta została krzyżowana z pudlem i spanielem kontynentalnym miniaturowym.
• Kamienne rzeźby lwich piesków stanowią ozdobę grobu św. Firmina w Amiens. I właśnie w Belgii hodowla rasy zdobyła największą popularność, i rozgłos - za sprawą dr Walthiera w XIX w. oraz Maximiliana de Coninck w wieku XX.
• Wzrost psa w kłębie 25-32 cm, waga 4-8 kg.
• Charakterystyczna cecha przejawia się w fantazyjnym strzyżeniu psa ‘na lwa’.
• Głowa z szeroką czaszką. Oczy ciemne, duże, okrągłe. Nos czarny. Uszy długie, wiszące, silnie owłosione.
• Tułów krótki, klatka piersiowa głęboka. Ogon średnio długi, ostrzyżony (nie strzyże się końcowego odcinka, tam włos tworzy pióropusz).
• Włos falisty, nie lokowaty, długi. Szata wymaga pielęgnacji.
• Umaszczenie: wszystkie kolory dozwolone oprócz czekoladowego, wątrobianego i ich pochodnych. Maść jednolita lub łaciata.
• Piesek inteligentny, o żywym temperamencie, idealny do towarzystwa. Silnie przywiązany do właściciela. Szczekliwy.

Maltańczyk

• Geneza pochodzenia maltańczyka ma swoje korzenie w Starożytności. O rasie wspominał już Arystoteles w swoim spisie psów (IV w. p.n.e.), czy pisarz Strabon (I w. n.e.)
• Nazwa rasy pochodzi od semickiego słowa ‘malat, które oznacza zatokę lub coś na kształt azylu i stąd upatruje się jej pochodzenie – z regionu wysp śródziemnomorskich.
• W ówczesnych czasach pies ten łowił myszy i szczury w nadbrzeżnych portach. W epoce renesansu stał się przykładem zwierzęcia ‘o sierści bielszej niż gronostaj i sylwetce pełnej gracji, i wdzięku’. Uwieczniony na ‘Ostatniej Wieczerzy’ malarza Veronese, towarzysz królowej Marii Stuart w drodze na szafot.
• Piesek niewielkich rozmiarów. Wzrost psa w kłębie 20-25 cm, waga 3-4 kg.
• Głowa noszona dumnie i w dystyngowany sposób.
• Oczy duże, szeroko otwarte. Uszy w kształcie trójkąta, osadzone wysoko.
• Grzbiet długi, poziomy. Zad szeroki.
• Ogon zagięty z końcem opadającym między biodrami, dotykającym zada. Niedopuszczalne jest zagięcie ogona tylko na jedną stronę tułowia.
• Włos długi do ziemi, ciężki, jedwabisty, lśniący, przylegający do ciała. Włos rozdziela się na grzbiecie. Brak podszycia.
• Nozdrza, powieki, wargi i poduszki u nóg tylko w czarnym kolorze. Każde inne uznaje się za wadę.
• Umaszczenie: jednolicie białe, w lekkim odcieniu kości słoniowej. Dyskwalifikujące są wszelkie inne barwy umaszczenia wraz z najdrobniejszymi nalotami, a nawet cętkami.
• Pies bardzo inteligentny, o pogodnym i wesołym usposobieniu. Idealnie nadający się do miejskich mieszkań.

Mops

• Kraj pochodzenia – Chiny.
• Rasa modna i lubiana od XVI w., kiedy dotarła na stary kontynent razem z portugalskimi i hiszpańskimi marynarzami oraz kupcami holenderskimi. Największa świetność rasy przypadła na epokę wiktoriańskiej Anglii,  gdzie brylowała wśród arystokracji.
• Piesek niedużych rozmiarów, o mocnej i zwartej budowie, z idealną wagą 6,3-8,1 kg.
• Głowa masywna, okrągła, z dużą ilością zmarszczek i bruzd.
• Lekki przodozgryz. Niedopuszczalne wystawianie języka lub zębów przy zamkniętym pysku.
• Oczy wypukłe, duże, ciemne i błyszczące.
• Uszy cienkie, małe, zwisające. Dopuszcza się uszy o dwóch kształtach:
  - kształt róży – załamane, odchylone do tyłu, ukazujące wnętrze ucha,
  - kształt guzika – załamane ku przodowi, zakrywające wnętrze ucha (ceniony wyżej).
• Tułów kwadratowy, krótki. Klatka piersiowa szeroka.
• Ogon zakręcony w kształt obwarzanka, przyciśnięty do biodra (uznanie najwyższej klasy – podwójne zakręcenie ogona).
• Sierść miękka, krótka i delikatna.
• Umaszczenie: srebrne, brzoskwiniowe, beżowe z czarnymi uszami i czarną maską, całkowicie czarne.
• Piesek o spokojnym i opanowanym usposobieniu, całkowicie oddany właścicielowi, pełen zaufania do otoczenia. Nie przejawia instynktu łowieckiego, obrończego i stróżującego, ale jest rasą czujną i bardzo inteligentną.
• Doskonały pies dla osób starszych, samotnych, gdyż rasa nie wymaga ani długich spacerów, ani wielkich przestrzeni, dodatkowo pielęgnacja szaty nie jest uciążliwa.
• Piesek idealny do miejskich mieszkań.

Pekińczyk

• Kraina pochodzenia – prawdopodobnie Tybet.
• Kult hodowli ‘miniaturowych lwów’ osiągnął w dawnych Chinach takie rozmiary, że trzymano rasę na dworach i w pałacach. Od roku 1300 na wyraźne żądanie cesarza już tylko w cesarskim pałacu z zastrzeżeniem, iż poza własnością cesarza nikt nie miał prawa posiadać żadnego osobnika rasy.
• Biały pekińczyk natomiast został ogłoszony w 1821 r. za reinkarnację zmarłych przodków i według cesarskiego dekretu miał być otoczony czcią.
• Żaden z psich osobników, który bywał podarowany podróżnym Europejczykom na ich życzenie, tracił swoje życie tuż po przekroczeniu granic pałacu. Przed podróżą dosypywano bowiem psom do posiłku tłuczone szkło lub ostre odłamki bambusowe. Zasada o nieposiadaniu żadnego przedstawiciela rasy przez obcych musiała być wszakże przestrzegana.
• Królowa Wiktoria otrzymała 5 pekińczyków w 1860 r., kiedy po zdobyciu przez Anglików letniej rezydencji cesarza Chin, zostały cudem stamtąd wywiezione.
• Mały piesek, przysadzisty, o grubej kości.
• Wzorzec rasy określa jedynie wagę 5-5,5 kg.
• Głowa duża, lwia. Czaszka płaska, szeroka. Nos krótki. Pysk pomarszczony.
• Oczy ciemne, błyszczące, okrągłe. Uszy silnie owłosione, w kształcie sercowatym, długie, przylegające do głowy.
• Język i zęby nie mogą być widoczne.
• Tułów krótki, grzbiet prosty. Ogon osadzony wysoko, obficie owłosiony.
• Włos bujny, najdłuższy na grzywie, brodzie, ogonie i portkach. Wymaga nieustannej pielęgnacji.
• Umaszczenie: dopuszcza się wszelkie barwy za wyjątkiem albinotycznie białego i wątrobianego.
• Pies o wesołym usposobieniu, przyjacielski, oddany rodzinie, bardzo lojalny i nieagresywny. Nie wymaga dużego ruchu.

Pudel

• Geneza pudla wywodzi go z psów pasterskich i myśliwskich. Sztuka umieszcza jego podobiznę na obrazach i rycinach już w XV w., rozkwit rasy przypada jednak na epokę baroku.
• Rasa, która doskonale sprawdzała się w roli psów pracujących u boku myśliwych, wśród artystów w cyrkach, a także na dworach władców i w domach arystokracji.
• Obecność rasy w Polsce jest opisana w kronikach z czasów Zygmunta Starego. Temu wielkiemu królowi polskiemu towarzyszył wiernie jego biały pudel imieniem Bielik.
• Pies elegancki, dumny i inteligentny, o prostokątnej sylwetce.
• Prezentowany na wystawach w czterech odmianach wielkości i tak:
  - duży (wzrost psa w kłębie 45-60 cm),
  - średni (35-45 cm),
  - miniaturowy (28-35 cm),
  - toy (poniżej 28 cm)
  oraz w pięciu rodzajach umaszczenia: biały, czarny, brązowy, srebrny, morelowy (apricot).
• Głowa sucha, oczy ciemne, pełne wyrazu. Uszy długie, zaokrąglone na końcach, porośnięte falistą, długą sierścią.
• Ogon osadzony wysoko, kopiowany o 1/3 długości. Preferowany ogon długi.
• Szata obfita, skręcona, wymaga strzyżenia i pielęgnacji. Na wystawach tylko psy ostrzyżone według profesjonalnych wzorców otrzymują tytuły i szczególne wyróżnienia.
• Typy szaty: lokowata (wełnista, skręcona, układa się w loki), sznurowa (włos tworzy cienkie sznury).
• Pies, który chce być potrzebny, wesoły, o przyjaznym charakterze w stosunku do ludzi i zwierząt. Rasa wierna, łatwa w prowadzeniu.

Shih-tzu

• Kraina pochodzenia – Tybet.
• Rasa wywodząca się od teriera tybetańskiego, spokrewniona z lhasa apso, dotarła do Chin najprawdopodobniej ok. X w., gdzie zaczęła się jej modyfikacja (głowa, wzrost, długość nóg).
• Chińczycy o rasie shih-tzu mówią, że powinien ‘mieć głowę lwa, tors niedźwiedzia, zad wielbłąda, ogon z piórami, uszy jak liście palmy, zęby jak ryż i perłowy język, a poruszać się jak rybka’.
• Wiek XX zapoczątkował wędrówkę osobników i rozprzestrzenił rasę w pasie od Anglii po Norwegię, a stamtąd do Stanów Zjednoczonych. Po komunistycznym przewrocie w Chinach rasa ta została całkowicie zniszczona. Dziś jest popularna na całym świecie, również w Polsce.
• Wzrost psa w kłębie do 26,7 cm, waga 4,5-8 kg.
• Głowa okrągła, szeroka. Kufa kwadratowa, niepomarszczona. Oczy osadzone szeroko, uszy wiszące, duże, obficie porośnięte włosem.
• Kończyny muskularne, krótkie. Ogon zakręcony, zarzucony na grzbiet, z obfitym piórem.
• Szata gęsta, falista, sięgająca ziemi. Obfita broda i wąsy. Włos na głowie wiązany na czubku, aby nie przysłaniał oczu. Wymaga systematycznej pielęgnacji.
• Umaszczenie: dopuszczalne każde, najczęściej spotykane biało-złote, biało-czarne. Umaszczenie jednolite mniej cenione i rzadziej spotykane. Biała strzałka na czole i końcu ogona pożądana w umaszczeniu łaciatym.
• Piesek bardzo pogodny, wesoły, oddany kompan i towarzysz.

Spaniel kontynentalny miniaturowy

• Charakterystyczne uszy w kształcie motyla stanowią o pięknie tych małych, długowłosych piesków, które towarzyszyły damom dworu w codziennym życiu i podróżach.
• Uwieczniane na obrazach przez wielkich malarzy XIII w. jak Rembrandt, Velazquez, Rubens i Tycjan.
• Piesek luksusowy i pełen wdzięku.
• Wzrost psa w kłębie ok. 28 cm.
• Waga określana w dwóch kategoriach i tak:
  - poniżej 2,5 kg dla psów i suk (min ciężar ciała 1,5 kg),
  - psy 2,5-4,5 kg, suki 2,5-5 kg.
• Głowa lekka. Nos mały, czarny. Oczy duże i okrągłe.
• Delikatne uszy w dwojakim sposobie noszenia i tak:
  - Papillon (motyl) – osadzone wysoko, stojące, małżowina uszna rozwarta, skierowana na bok (za wadę uznaje się ucho noszone prosto do góry jak u szpica); wnętrze małżowiny z długim, falistym włosem; zewnętrzna część ucha pokryta wiszącymi frędzlami wystającymi poza jego krawędź,
  - Phalene (ćma) – osadzone wysoko, porośnięte długim, falistym włosem, bezwzględnie wiszące (odmiana starsza).
• Klatka piersiowa szeroka. Ogon osadzony wysoko, z frędzlami tworzącymi pióro.
• Szata falista, lśniąca, bujna, bez podszycia. Mimo długiego włosa – łatwa w pielęgnacji.
• Umaszczenie: dopuszcza się wszelką barwę na białym tle. Pigmentacja powiek, nosa i warg – zawsze ciemna, biała strzałka na głowie separująca barwne plamy.
• Pies o oryginalnym wyglądzie i wesołym usposobieniu. Doskonały towarzysz rodzin, odporny na choroby.
• Przyjazny w kontakcie z ludźmi i zwierzętami, żywy w plenerze, spokojny w domu.
• Sprawdza się w roli psa sportowego np. w Agility.

Terier tybetański

• Długowłoso-kosmata rasa tybetańska. Praprzodek wielu ras jak lhasa apso, shih-tzu, a nawet całej grupy pasterskich psów o kosmatej sierści.
• W swojej ojczyźnie rasa otaczana wielką czcią, uznawana za kolejne wcielenie człowieka w procesie reinkarnacji.
• Pies czujny, odważny, poruszający się lekko i zwinnie zarówno po śniegu jak i lodzie, obfita szata chroniła go przed trudnymi warunkami atmosferycznymi. Wystrzyżona sierść w letnich miesiącach wraz z wełną owiec i jaków służyła do wyrobu tkanin.
• Do Europy rasa trafiła wraz z węgierskimi kupcami – do Anglii na początku XX wieku, do Niemiec w latach ’40-tych ub. w.; do Ameryki w 1935 r.
• Pies o mocnej budowie i kwadratowej sylwetce.
• Wzrost psa w kłębie 35-41 cm.
• Głowa średniej wielkości, włosy opadające na oczy, broda obfita.
• Uszy w kształcie litery V, z ciężkimi frędzlami.
• Kończyny proste, silnie owłosione. Łapy okrągłe, duże, owłosione między palcami.
• Ogon osadzony wysoko, włos obfity.
• Włos okrywowy prosty, długi. Podszerstek jedwabisty, delikatny. Sierść wymaga systematycznej pielęgnacji, włos zmierzchwiony wymaga rozplątania, zaniedbany kołtuni się.
• Umaszczenie: białe, złote, kremowe, szare, czarne, dwukolorowe z białymi znaczeniami i podpalaniem, trzykolorowe z białymi znaczeniami i podpalaniem.
• Pies wymagający sporej dawki ruchu, bardzo wierny i posłuszny. Zgodny w kontakcie z innymi psami.
• Polecany do domów z dziećmi.