Szpice i psy w typie pierwotnym

Najstarszymi psami i jednocześnie najbardziej zbliżonymi do przodków psa domowego są rasy, które FCI zaliczyła do piątej grupy. Osobników tej grupy dzielimy ze względu na przeznaczenie użytkowe i ze względu na terytorium, z którego pochodzą. Poniżej prezentujemy prosty podział, który ułatwi Wam prawidłowe rozpoznanie tematu.

Szpice północne, czyli szpice zaprzęgowe - zwane psami pociągowymi, stały się sławne w epoce zdobywania biegunów i do dziś ceni się je za odporność, i wytrzymałość. Praca w zaprzęgu to ich pasja. Wymagają dużej porcji ruchu. Źle czują się w mieszkaniach. Nie lubią wysokich temperatur. Zaliczymy do nich takie psy jak: alaskan malamute, siberian husky, samoyed, czy pies grenlandzki.

Szpice północne i szpice wschodnie to z kolei doskonałe psy myśliwskie, nie nadające się na stróżów domostw i obejść, ponieważ niewiele szczekają, a spuszczonym ze smyczy uaktywnia się instynkt łowiecki. Znajdują jednak amatorów nie tylko w świecie myśliwych przez wzgląd na swoje przyjemne obycie i efektowność.  Są to np.: karelski pies na niedźwiedzie i łajki rosyjskie.

Szpice europejskie w pierwotnym założeniu były psami stróżującymi. Czujne, cięte i czasem hałaśliwe. W późniejszym okresie trzymane już nie tylko w domach z ogrodem, ale i w mieszkaniach. Psy o bogatej szacie i przyjemnym wyrazie, jak np.: lapphund, czy typowe szpice pokojowe, jak szpic niemiecki mały i miniaturowy.

Do szpiców egzotycznych, ostatnich – zaliczymy chow chow oraz akitę japońską i amerykańską.

Pozostały jeszcze rasy w typie pierwotnym, które również uwzględniono w omawianej grupie. Są to dawne psy pastersko-stróżujące koczowniczych plemion afrykańskich i azjatyckich jak: canaan dog, basenji i pies faraona.

Aby wybrać odpowiedniego szpica lub psa rasy pierwotnej, należy pamiętać, że psy te mimo efektywnego wyglądu, który przykuwa cudzą uwagę, a także uwarunkowań genetycznych ułatwiających przystosowanie w nowym środowisku i instynktu przetrwania, nie są zbyt łatwe w szkoleniu, nie podporządkowują się chętnie właścicielowi i nie są ślepo karne. Mimo łagodności, którą przejawiają, potrzebują dominacji konsekwentnego opiekuna.

Akita i akita amerykańska

• Za praprzodka rasy przygotowanej do polowań na jelenie i niedźwiedzie uznaje się szpica torfowego, który został przywieziony z kontynentu na wyspy japońskie.
• Krzyżowanie z większymi psami północnymi, chińskim chow chow, tosą i mastifami.
• Centrum występowania psów – okolice miasta Akita (XVII w.).
• Rasa uznana w Japonii w 1931 r. za dziedzictwo kulturowe.
• Wzorzec rasy ostatecznie zatwierdzony przez FCI w 1964 r.
• Od roku 1900 pierwsze egzemplarze akity trafiły do Ameryki, gdzie rozpoczęła się odmienna od japońskich tradycji hodowla rasy. Dziś ma ona w FCI oddzielny standard.
• Wzrost psa w kłębie ok. 67 cm.
• Pies o silnym kośćcu i mocnej budowie.
• Dobrze zaznaczony stop. Oczy małe, im ciemniejsze, tym lepsze. Uszy stojące, trójkątne.
• Szyja gruba, muskularna. Klatka piersiowa głęboka.
• Ogon gruby, osadzony wysoko, nad grzbietem silnie skręcony.
• Włos okrywowy szorstki, twardy. Podszerstek miękki, gęsty.
• Umaszczenie: czerwonopłowe, sezamowe (czerwonopłowe z czarnymi końcówkami włosa), pręgowane, białe. Każdy kolor umaszczenia musi mieć tzw. urajiro, czyli białawe umaszczenia po bokach kufy, na policzkach, szyi, piersi, tułowiu, ogonie i na wewnętrznej stronie ud. U akity amerykańskiej nie ma takich wymagań. Nie stanowi również wady czarna maska.
• Pies o bezkompromisowym charakterze, trudny w prowadzeniu i szkoleniu. Siła i wzrost uniemożliwiają wyprowadzanie przez osoby starsze lub dzieci.
• Liczni zwolennicy rasy na Zachodzie Europy i za oceanem. W Polsce mało popularna.
• Akita amerykańska to jeszcze większy pies (wysokość w kłębie 66-71 cm), o cięższej budowie i masywniejszej głowie. Kolory umaszczenia powinny być czyste i lśniące, a znaczenia na szacie rozłożone równomiernie.
• Pies nie dla każdego.

Alaskan malamute

• Najstarszy arktyczny pies pociągowy, który towarzyszył Eskimosom od niepamiętnych czasów. Nazwa rasy wywodzi się od plemienia Malamutów, które wiodło koczowniczy tryb życia, a psy wędrujące razem z nimi wspomagały ich w polowaniach i transportowały dobytek w miejsca handlu, bądź na nowe tereny do osiedlenia.
• Pierwotne cechy rasy: siła i wytrzymałość, a nie szybkość.
• Pożądany wzrost psa w kłębie 63,5 cm.
• Pies potężny, gruby kościec.
• Głowa dumnie noszona. Uszy stojące, trójkątne.
• Kończyny silne, muskularne.
• Chód wyważony, wydajny.
• Szata obfita, podszerstek wełnisty.
• Ogon obficie owłosiony, przypomina pióropusz, noszony nad grzbietem.
• Umaszczenie: szare (różne odcienie) aż do czarnego z jasnymi lub białymi znaczeniami na pysku, spodniej stronie tułowia, łapach, bądź umaszczenie całkowicie białe.
• Pies o wyniosłym zachowaniu, typowy samotnik, nie skory do pieszczot i zabaw. Odpowiednio prowadzony jest oddanym towarzyszem. W przeciwnym razie stanie się nieprzystępnym indywidualistą.

Basenji

• Rasa uwieczniona na staroegipskich wizerunkach około 3600 r. p.n.e. Zapomniano o niej  wraz z upadkiem świetności starożytnego Egiptu. Odnaleziona przypadkiem pod koniec XIX w. w Zairze (wówczas belgijskie Kongo), gdzie była wykorzystywana do polowań przez tamtejsze plemię Pigmejów.
• Osobniki rasy przywożone do Europy nie radziły sobie w nowych warunkach klimatycznych. Umierały na skutek zagrożeń i chorób zupełnie innych niż te, z którymi musiały się mierzyć w swojej ojczyźnie. Dopiero rok 1936 ocalił pierwsze sześć basenji przywiezionych do Anglii. W ten właśnie sposób rozpoczęto hodowlę rasy na skalę światową.
• Wzrost psa w kłębie 40-42 cm.
• Piesek niewielki, o delikatnym kośćcu i lekkiej budowie.
• Głowa pomarszczona. Oczy skośnie osadzone, o kształcie migdała. Uszy małe, sterczące, szpiczaste.
• Lędźwie zwarte. Kończyny delikatne, dobrze umięśnione.
• Włos krótki, gładki.
• Umaszczenie: czysto czarne z białym, czerwone z białym, czarne podpalane, tricolor, pręgowane.
• Pies, który nie szczeka. Oprócz warczenia i piszczenia wydaje dźwięk charakterystyczny dla rasy zwany jodłowaniem.
• Pies inteligentny, pełen wdzięku w zachowaniu, sympatyczny. Nadaje się do miejskich mieszkań.
• Z uwagi na wysoką cenę szczeniąt, rasa mało popularna w Polsce.

Chow chow

• Pies owiany legendą i sporą dozą tajemniczości, traktowany w Chinach jako świętość buddyjskich mnichów, towarzysz mandarynów, a także pomocnik zwykłych ludzi jako pies pociągowy, stróż i łowca zwierzyny.
• Pierwsze wzmianki o rasie pochodzą z przekazów angielskich podróżników z XVIII w. Następnie w roku 1860 osiem egzemplarzy rasy sprowadzono do Anglii i rozpoczęto hodowlę, którą zachwycił się cały świat.
• Pies wyglądem przypominający groźnego lwa, z dziwną posturą i fioletowym językiem jak u niedźwiedzia himalajskiego.
• Wzrost psa w kłębie 48-56 cm.
• Pies silnie zbudowany.
• Głowa dumnie noszona, otoczona lwią grzywą.
• Oczy ciemne, średniej wielkości. Uszy małe, grube, sztywno noszone.
• Podniebienie czarne, język niebieskawoczarny.
• Grzbiet mocny, poziomy.
• Ogon osadzony wysoko, obficie owłosiony.
• Szata bujna, gęsta z podszerstkiem. Odmiana z szatą krótkowłosą (w Polsce rzadko spotykana).
• Umaszczenie zawsze jednokolorowe: czarne, niebieskie, rude, cynamonowe, płowe, kremowe, nawet białe.
• Pies pewny siebie i dumny, kochający swobodę. Wierny właścicielowi.
• Polecany do mieszkań oraz miłośnikom i znawcom rasy.

Cirneco dell’Etna

• Stara śródziemnomorska rasa, której pochodzenie oparte jest na dwóch odmiennych od siebie teoriach. Pierwsza zakłada, że praprzodkiem rasy jest stary pies myśliwski hodowany w Egipcie i przywieziony przez Fenicjan na Sycylię. Druga, upatruje trzon genealogiczny w potomkach psów sycylijskich spotykanych u podnóża Etny na kilka wieków przed Chrystusem.
• Dawniej, z uwagi na zwinność i temperament, rasa wykorzystywana była do polowań na króliki i ptactwo. Dziś ceni się ją za oryginalny wygląd, łagodność i czułość charakteru.
• Pies pierwotnego typu, o kwadratowej sylwetce, smukły i delikatny.
• Wysokość psa w kłębie 46-50 cm, suki 42-46 cm.
• Głowa pełna wyrazu. Oczy niezbyt duże, bursztynowe. Uszy stojące, sztywne, proste.
• Nos dość duży, kolorem odpowiadający umaszczeniu: brązowy lub cielisty. Czarne umaszczenie nosa traktowane jako wada.
• Szyja silnie wysklepiona.
• Brzuch suchy, podciągnięty. Ogon gruby, sięgający stawu skokowego.
• Chód to galop przerywany kłusem.
• Włos krótki, przylegający, gładki. Szata nie wymaga zbytniej pielęgnacji.
• Umaszczenie: jednobarwne płowe (różne odcienie), zdarza się znakowanie małymi, białymi plamami. Mniej pożądane umaszczenie: jednolite białe lub z pomarańczowymi plamami.
• Pies silny, odporny na trudne warunki, inteligentny i bardzo ruchliwy. Dodatkowo o ciekawym wyglądzie i bardzo miłym usposobieniu.
• W Polsce rasa mało znana, warta popularyzacji.

Karelski pies na niedźwiedzie

• Kraina pochodzenia – Finlandia i Karelia.
• Używany do polowań na niedźwiedzie, rysie, łosie, wilki, jelenie i dziki. Poluje samotnie. Szczeka dopiero, gdy osaczy ofiarę.
• Hodowle psów zdziesiątkowała wojna rosyjsko-fińska (1939-1940). Z kolei restauracja rasy położyła zdecydowany nacisk na jej walory użytkowe.
• Idealny wzrost psa w kłębie 57 cm.
• Pies o lekko prostokątnej sylwetce i mocnej budowie.
• Oczy ciemne. Uszy stojące, średniej wielkości.
• Grzbiet prosty, klatka piersiowa sięgająca do łokcia.
• Ogon łukowato wygięty nad grzbietem, średniej długości.
• Włos okrywowy twardy, podszerstek miękki i gęsty.
• Umaszczenie: czarno-białe (czerń ma odcień lekko brązowy). Rzadko występuje umaszczenie czysto czarne.
• Pies niezależny i żywy. Uwielbia spacery i dużą dawkę ruchu. W kontakcie z innymi psami konfliktowy, w kontakcie z ludźmi nie zawsze miły.
• Rasa wymaga konsekwentnego prowadzenia. Spotykana częściej w świecie myśliwych.

Nagi pies peruwiański

• Rasa znana w Peru jeszcze w epoce przed Inkami (1400-300 r. p.n.e.). Następnie przez samych Inków ceniona i traktowana z wielką czcią, gdyż przypisywano jej zdolności odstraszania złych mocy, a także przyciągania szczęścia i powodzenia.
• Z uwagi na działanie promieni słonecznych i wrażliwość skóry, psy te trzymano w domach w trakcie dnia, wypuszczano je z kolei w porze nocnej.
• Kraina występowania rasy obfitowała w mnogość kwiatów orchidei, stąd nazwa własna ‘perro sin pelo del Peru’ była często zmieniana na miejscową wersję: ‘peruvian inca orchid’ lub ‘inca orchid moonflower dog’.
• Pies o eleganckim wyglądzie, harmonijny i silny, o całkowitym braku owłosienia i niekompletnym uzębieniu, które w oparciu o zatwierdzony wzorzec rasy jest wręcz konieczne i wymagane.
• Wysokość psa w kłębie równa się jego długości. Wzorzec wyróżnia trzy wielkości rasy, i tak:
  - duża 50-65 cm, waga 12-23 kg,
  - średnia 40-50 cm, waga 8-12 kg,
  - miniaturowa 25-40 cm, waga 4-8 kg.
• Oczy bystre, ciemne, o kształcie migdała. Uszy szerokie u podstawy, zwężające się ku końcowi.
• Grzbiet dobrze umięśniony. Zad lekko wypukły.
• Ogon długi, noszony nisko (często przy brzuchu).
• Chód sprężysty, energiczny.
• Skóra gładka, elastyczna na całości tułowia. Zmarszczki na głowie, policzkach i wokół oczu.
• Pies pozbawiony włosa, dopuszczalne są jedynie włosy na głowie, ogonie, kończynach i w niewielkiej ilości na grzbiecie.
• Umaszczenie: czarne, szare, brązowe (wszystkie odcienie), jednolite lub z plamkami na całym ciele.
• Pies bardzo bystry i czujny. Oddany właścicielowi, w stosunku do obcych nieufny. Sprawdza się w mieszkaniach i na dworze. Nie lubi spacerów podczas deszczu.
• Rasa mało popularna w Polsce przez wzgląd na wysoką cenę szczeniąt.

Pies faraona

• Rasa w typie pierwotnym odkryta na starych egipskich malowidłach, rozprzestrzeniona na cały świat przez wyprawy żeglarskie, spokrewniona z podenco ibicenco, cirneco dell’Etna  i niektórymi chartami.
• Właściwe pochodzenie rasy jest nieznane, ale za jej kolebkę uznaje się rejon basenu Morza Śródziemnego.
• Idealna wysokość psa w kłębie 56 cm, suki 53 cm.
• Długość tułowia odrobinę większa od wysokości w kłębie.
• Głowa o kształcie klina, sucha, pełna wyrazu. Nos w kolorze cielistym.
• Oczy owalne, bursztynowe. Uszy duże, szerokie u nasady.
• Klatka piersiowa dobrze wysklepiona.
• Ogon gruby u nasady. Kończyny proste, równoległe.
• Chód płynny, z głową uniesioną wysoko, pełen gracji.
• Włos lśniący, krótki.
• Umaszczenie: rdzawe. Dopuszczalne niewielkie białe znaczenia w określonych miejscach. Pożądany biały czubek ogona.
• Pies skoczny, wesoły, z przyjemnym usposobieniem. Bystry i inteligentny. Nie jest łatwy w szkoleniu. Dziś traktowany wyłącznie jako pies do towarzystwa.

Podenco ibicenco

• Podenco Ibicenco to oryginalna nazwa jednej z najstarszych ras świata, która pochodzi z Ibizy, wyspy należącej do archipelagu Balearów. Pierwsze osobniki rasy dotarły na Baleary wraz z Kartagińczykami w trakcie wypraw handlowych między IV-II w. p.n.e.
• Legenda głosi, że kartagiński wódz Hannibal wjechał do Rzymu z psem ibicenco na grzbiecie słonia.
• Od najdawniejszych czasów rasa wykorzystywana do polowań na drobną i szybką zwierzynę, dziś służy pomocą w polowaniach na króliki.
• Wzorzec rasy opracowany w Hiszpanii w 1922 r., zatwierdzony przez FCI w 1931 r.
• Wzrost psa w kłębie 66-72 cm, suki 60-67 cm.
• Głowa wąska, długa. Nos w kolorze cielistym.
• Oczy jasne, bursztynowe. Uszy bardzo duże, stojące.
• Klatka piersiowa pojemna, brzuch pociągnięty.
• Kończyny długie, smukłe.
• Wyróżniamy dwa rodzaje szaty, które na wystawach oceniane są oddzielnie, i tak:
  - podenco z Ibizy krótkowłosy – o sierści gęstej, krótkiej, błyszczącej,
  - podenco z Ibizy szorstkowłosy – z włosem krótkim, twardym, szorstkim (rzadko spotykana).
• Pies bardzo zwinny i szybki, łagodny i cichy. Potrafi wyskakiwać wysoko w górę z pozycji stojącej.
• W Polsce rasa mało popularna, warta polecenia z uwagi na oryginalny wygląd.

Podengo portugalski

• Kraina występowania – północne regiony Portugalii.
• Rasa używana do polowań na króliki i grubego zwierza (podengo duży).
• FCI wyróżnia trzy odmiany wielkości:
  - podengo duży – wzrost psa w kłębie 55-70 cm,
  - podengo średni – 40-55 cm,
  - podengo miniaturowy – 27 cm.
• Psy inteligentne i czujne w swoim wyglądzie. Oprócz wysokości, brak różnic w budowie ciała.
• Głowa zwężająca się. Oczy małe, skośnie ustawione. Uszy stojące, skośnie osadzone.
• Szyja umięśniona. Tułów lekko wysklepiony.
• Ogon gruby, mocny.
• Chód zwinny, żwawy.
• W odmianie dużej i średniej wyróżniamy psy długo- i krótkowłose. W odmianie miniaturowej tylko włos krótki i gładki.
• Umaszczenie: płowe, żółte aż po brązowe, jednolite lub z białymi znaczeniami.
• Pies przyjazny, ruchliwy, mało wymagający. W Polsce rasa mało znana, warta popularyzacji.

Samoyed

• Kraina pochodzenia – tereny między Morzem Białym a rzeką Jenisej.
• Na teren Azji rasa ta przybyła wraz z plemieniem Samojedów (Mongolia). Była przydatna przy wypasie reniferów, pilnowała stad i dobytku. Oprócz odmiany o śnieżnobiałej szacie, występowały dodatkowo osobniki w kolorze czarnym i brązowoplamistym.
• Elegancki pies o kwadratowej sylwetce.
• Wzrost psa w kłębie 54-60 cm.
• Głowa silna, klinowata. Oczy ciemne, szeroko rozstawione, nadające ‘uśmiechnięty’ wyraz całej głowie. Uszy małe, grube, ruchliwe.
• Kłąb dobrze rozwinięty.
• Ogon osadzony wysoko, w spoczynku noszony nisko, w ruchu zagięty na bok lub zawinięty ponad grzbietem. Uda i ogon mocno owłosione.
• Włos gruby, elastyczny, błyszczący z podszerstkiem, na szyi i łopatkach tworzący grzywę.
• Umaszczenie: czysto białe, kremowe, białe z biskwitem. Za wadę uznaje się włos beżowy.
• Pies szalenie towarzyski, przyjacielski, oddany właścicielowi. Nie jest zaczepny w kontakcie z innymi psami. Łagodny w kontakcie z ludźmi.
• Częściej spotykany jako pies do towarzystwa, ale znajduje również zainteresowanie jako pies pociągowy, w zaprzęgach.

Shiba

• Kraina pochodzenia – góry nad Morzem Japońskim.
• Rodzima japońska rasa, której nazwa w tłumaczeniu oznacza ‘coś małego’. Wykorzystywana do polowań na ptactwo i drobną zwierzynę.
• Kiedy w drugiej połowie XIX w. zaczęto do Japonii sprowadzać większe psy myśliwskie, shibę zaczęto krzyżować z pointerem i seterem. Swoim wyglądem przestała przypominać niewielkiego psa w jej podstawowym założeniu. Po fali krzyżówek rozpoczął się czas ratowania rasy, który ostatecznie doprowadził do ujednolicenia i zatwierdzenia jej wzorca przez FCI w 1934 r. Trzy lata później shiba została uznana za pomnik przyrody.
• Wzrost psa w kłębie ok. 40 cm, suki ok. 37 cm.
• Pies o zwartej i mocnej budowie, sylwetką zbliżony do kwadratu.
• Nos czarny. Oczy małe, ciemnobrązowe. Uszy małe, trójkątne, szpiczaste.
• Szyja gruba, mocna. Klatka piersiowa głęboka.
• Ogon gruby, silnie skręcony, noszony nad grzbietem.
• Chód żwawy, lekki.
• Włos okrywowy twardy i szorstki, podszerstek miękki i gęsty.
• Umaszczenie: rude, czarne podpalane, sezamowe (mieszanina włosów białych i czarnych). Każde umaszczenie musi mieć białe rozjaśnienia po bokach kufy, na policzkach, pod żuchwą, na szyi, piersi i brzuchu, na spodniej stronie ogona i po wewnętrznej stronie nóg.
• Pies o szalenie przyjemnym usposobieniu. Miły i zarazem czujny, doskonały stróż. Uwielbia spacery, niekłopotliwy w prowadzeniu, doskonały towarzysz rodziny i osób samotnych.

Siberian husky

• Kraina pochodzenia – wschodnia Syberia (ok. 3000 lat temu).
• Rasa używana do ciągnięcia sań z lżejszym ładunkiem tj. z upolowaną zwierzyną lub podręcznym sprzętem. Pokonywała niewiarygodne odległości dzięki swojej ogromnej wytrzymałości.
• Siberiany zyskały popularność i sławę dzięki wygranej na Alasce (XX w.) w wyścigach psich zaprzęgów oraz dzięki historii z dowiezieniem na czas szczepionki przeciw dyfterytowi (1925 r.).
• Pies pracujący, szybki i elegancki, o lekko prostokątnej sylwetce i mocnym kośćcu.
• Wzrost psa w kłębie 53-60 cm.
• Oczy brązowe, niebieskie, bystre i pełne wyrazu (do zaakceptowania jedno oko w kolorze brązowym i jedno oko w kolorze niebieskim).
• Szyja dumnie uniesiona. Klatka piersiowa silna, głęboka.
• Zad opadający.
• Ogon w kształcie lisiej kity, mocno owłosiony, noszony na dół, w podnieceniu podnoszony. Za wadę uznaje się ogon zarzucony na grzbiet.
• Włos okrywowy gęsty i twardy, podszerstek obfity.
• Umaszczenie: dopuszczalne wszystkie kolory począwszy od białego poprzez szarości i brązy do umaszczenia czarnego.
• Pies bardzo łagodny i przyjacielski. Nie jest jednak łatwy w szkoleniu, o czym należy pamiętać przy wyborze psa dla dzieci.
• W Polsce przeżywa swój rozkwit z uwagi na duże zainteresowanie sportem zaprzęgowym.

Szpic niemiecki

• Grupa psów o różnej wielkości i różnym umaszczeniu. W obrębie rasy obowiązuje jeden wzorzec zatwierdzony przez FCI.
• Szpice niemieckie dzielimy na:
  - szpic wilczy – wzrost 45-60 cm,
  - szpic duży – 40-50 cm, biały, kolorowy (brązowy i czarny),
  - szpic średni – 29-36 cm, biały, kolorowy klasyczny (brązowy i czarny), kolorowy współczesny (pomarańczowy, wilczasty i inne kolory),
  - szpic mały – 23-28 cm, biały, kolorowy klasyczny (brązowy i czarny), kolorowy współczesny (pomarańczowy, wilczasty i inne kolory),
  - szpic miniaturowy – 18-22 cm, wszystkie kolory.
• Potomek w linii prostej szpica torfowego.
• Kraina masowego występowania – Pomorze, Meklemburgia, Saksonia, dolina Renu i Holandia.
• Początkowo rasa pomocna w rolnictwie i stróżowaniu. Trafiła na salony jako rasa psów do towarzystwa dzięki zamiłowaniu królowej Wiktorii i Wilhelma II, ostatniego króla Wirtembergii. W Polsce rasa znana i popularna przed wojną.
• Pies o zwartej budowie, prostych i równolegle ustawionych kończynach.
• Głowa noszona wysoko, klinowata. Uszy trójkątne, stojące.
• Tułów krótki. Ogon zarzucony na grzbiet, wysoko osadzony.
• Włos okrywowy prosty i długi, jedynie na głowie, uszach i łapach włos krótki, i przylegający, podszerstek gęsty.
• Umaszczenie: nasycone, wyraziste i jednolite w każdym kolorze.
• Pies czujny, bardzo aktywny i nieufny w stosunku do obcych. Doskonały tępiciel gryzoni. Polecany do miejskich mieszkań, sympatyczny i niekłopotliwy.