Pinczery i sznaucery, molosy, szwajcarskie psy górskie i do bydła, pozostałe rasy

Pinczery, tak jak teriery i szpice, wywodzą się od szakalaopodobnego przodka, psa torfowego Canis familiaris palustris. Jego szczątki sprzed 8000 lat p.n.e. odnaleziono na terenach Niemiec i Austrii, Szwajcarii, Bośni oraz Włoch.

Na początku XIX w. nauka wyszczególniła trzy rodzaje pinczerów, i tak:
- gładkowłose (obecne pinczery),
- szorstkowłose (obecne sznaucery),
- jedwabistowłose (już nie istnieją).

Pinczery gładkowłose zwane pinczerami pochodzą ze Szwajcarii, Francji, Austrii i Niemiec. Wykorzystywano je do tępienia szczurów i innych gryzoni. Popularność tej rasy była zdumiewająca. Księgę rodowodową założono w roku 1895, a już po pięciu latach na wystawie w Stuttgarcie zaprezentowano aż 100 osobników.

Pinczery podzielono w oparciu o wzrost na pinczery standardowe i pinczery miniaturowe (zwergpinscher). Wyróżnia się jeszcze największą odmianę pinczera – dobermana, ale rasa ta jedynie wywodzi się z tradycyjnych pinczerów. Odpowiednio krzyżowana, stosunkowo młoda została opisana w poprzedniej części cyklu.

Wspólny wzorzec pinczerów:

• Kwadratowa sylwetka, muskularna i zwarta budowa ciała.
• Uszy wysoko osadzone. Oczy ciemne, średnio duże.
• Grzbiet idealnie prosty.
• Klatka piersiowa głęboka, pojemna.
• Sierść przylegająca, gęsta, lśniąca, gładka, bez podszerstka.

Pinczer miniaturowy

• Rasa młodsza od pinczera średniego.
• Popularność rasy w Skandynawii i Ameryce.
• Zmniejszona kopia pinczera średniego.
• Wzrost psa w kłębie 25-30 cm.
• Sierść nie wymaga zabiegów pielęgnacyjnych.
• Umaszczenie: czarne podpalane, rude (jednolite w różnych odcieniach).
• Pies inteligentny, czujny, towarzyski. Polecany do domów z dziećmi i dla osób starszych.
• Nieprawidłowo zwany ‘ratlerkiem’.

Pinczer średni

• Najstarsza forma wyjściowa rasy.
• Wzrost psa w kłębie 40-48 cm.
• Umaszczenie: czarne podpalane, brązowe jednolite w różnych odcieniach.
• Pies, którego popularność w czasach współczesnych spadła.
• Niekonfliktowy, pojętny i bardzo towarzyski.

Rottweiler

• Przodkami były psy bojowe Molosy, które wraz z Rzymianami podbijającymi nowe tereny, przywędrowały w Alpy.
• Nazwa rasy wywodzi się od miasta Rottweil (położone nad jednym z dopływów Renu), w którym stacjonował jeden z legionów cesarza Klaudiusza. To właśnie tam zaczęto krzyżowanie miejscowych psów z Molosami.
• Niezastąpiona rasa strzegąca i przeganiająca stada bydła. Używana do przenoszenia pieniędzy (woreczki z pieniędzmi umieszczano na szyi zwierzęcia, który przenosił je z targowiska do domu).
• Rasa ceniona i lubiana, bardzo popularna.
• Wzrost psa w kłębie 61-68 cm, waga ok. 50 kg.
• Oczy ciemne, w kształcie migdału. Uszy średniej wielkości, trójkątne, wysoko osadzone.
• Pies krępy, zwarta i mocna budowa ciała.
• Klatka piersiowa szeroka, głęboka, z wyraźnym przedpiersiem.
• Umaszczenie: czarne, intensywne brązowe podpalanie.
• Rasa, która biernie nie podporządkowuje się przewodnikowi. Wymaga konsekwencji prowadzenia i właściciela z silną psychiką, którego nie zdominuje.

Shar-pei

• Chińska nazwa ‘shar-pei’ oznacza ‘psa o szorstkiej sierści’.
• W Chinach epoki Han rasa używana do walk, polowań na dziki, stróżowania obejść. W Chinach komunistycznych rasa uznana za nieużytecznych zjadaczy mięsa, przeznaczona do wyginięcia.
• Ocalałe osobniki z Hongkongu przewieziono do Ameryki, w której rozpoczęła się kariera rasy na skalę światową.
• Wzrost psa w kłębie 44-51 cm.
• Głowa duża w stosunku do całości, kufa wybrzuszona na wysokości nosa.
• Uszy bardzo małe. Oczy ciemne, kształt migdałów.
• Skóra luźna, pofałdowana, ogromna ilość fałd u szczeniąt, w okresie wzrostu ich liczba maleje, docelowo pozostając jedynie na głowie i karku.
• Umaszczenie: jednolite, płowe, brązowe, różne odcienie, piaskowe, czarne (za wyjątkiem białego).
• Pies łagodny, spokojny, ekstrawagancki. Wymaga stałej kontroli skóry ze względu na ilość fałd, które utrudniają dostęp powietrza.

Sznaucery stanowią szorstkowłosą odmianę pinczerów. Znane od połowy XIX w. głównie w Szwajcarii i południowych Niemczech – księstwa Badenii, Wirtembergii i Bawarii. Te wiejskie psy różnej wielkości służyły w codziennych obowiązkach stajennym, pastuchom i woźnicom, towarzyszyły dyliżansom w podróżach, a w stajniach tępiły szczury.

Sznaucer olbrzym

• Trzon hodowlany stanowiły największe psy wiejskie krzyżowane z czarnym dogiem niemieckim i pudlem dużym.
• Rasa szalenie inteligentna, odważna, z opanowanym usposobieniem.
• Wzrost psa w kłębie 60-70 cm.
• Kwadratowa sylwetka. Oczy ciemne, mądre i czujne spojrzenie. Uszy wysoko osadzone.
• Klatka piersiowa stanowi połowę wysokości psa w kłębie.
• Włos okrywowy twardy, gęsty, podszerstek miękki. Wymaga pielęgnacji, trymowania. Zaniedbany, wygląda niechlujnie.
• Głowa z krzaczastą brodą i brwiami.
• Umaszczenie: jednolite, czarne, rzadko pieprz i sól.
• Pies ceniony za walory psychiczne. Wierny, silnie przywiązany, łatwy w szkoleniu, elegancki i reprezentacyjny. Polecany osobom ambitnym, które stawiają zwierzęciu wymagania.
• Nieprawidłowa nazwa rasy ‘brodacz monachijski’.

Sznaucer średni

• Trzon hodowlany stanowiły wiejskie niemieckie psy podwórzowe średniej wielkości.
• Rasa przystosowana do długotrwałego biegu, używana przez woźniców do poganiania koni. Bardzo wytrzymała i odporna.
• Wzrost psa w kłębie 40-50 cm.
• Budowa anatomiczna i rodzaj szaty: nie różni się od olbrzyma.
• Umaszczenie: pieprz i sól, rzadko czarne.
• Pies uniwersalny. Doskonały towarzysz, stróż i obrońca, nieufny wobec obcych, potrzebuje sporej dawki ruchu. Polecany do mieszkań w miastach.

Sznaucer miniaturowy

• Rasa wywodzi się od najmniejszej grupy szorstkowłosych niemieckich psów podwórzowych. Służyła do tępienia gryzoni i pilnowania obejść.
• Pies czujny, cięty, bardzo bystry.
• Wzrost psa w kłębie 30-35 cm.
• Wyglądem przypominający większych ‘braci’.
• Szata wymaga pielęgnacji (trymowania).
• Umaszczenie: czarne, pieprz i sól, czarno-srebrne, białe.
• Polecany do małych mieszkań, domów z dziećmi, amator zabaw i spacerów.

Tornjak

• Wzorzec rasy zatwierdzony przez FCI dopiero 16.05.2007 r.
• Bośniacko-chorwacki pies pasterski, występuje również w Hercegowinie. Do dziś pracujący przy stadach w swojej ojczyźnie.
• Rasa znana od średniowiecza, jednak z uwagi na nieopłacalność rolnictwa zanikała na przestrzeni wieków. Zrekonstruowana przez dziennikarza Sandora Horvath (1968 r.).
• Wzrost psa w kłębie 65-70 cm, waga 45-55 kg.
• Kwadratowa czaszka. Oczy ciemne, mądre spojrzenie. Nos czarny. Szyja długa, mocna.
• Ogon duży, mocno owłosiony.
• Włos średnio długi, podszerstek gęsty.
• Umaszczenie: łaciate biało-rude, biało-brązowe różne odcienie, biało-czarne, jednolicie czarne, czarno szare, tricolor.
• Pies rodzinny, inteligentny, posłuszny i nie sprawiający kłopotów.

Tosa

• Nazwa rasy psów bojowych pochodzi od miejscowości Tosa na japońskiej wyspie Shikoku.
• Stosunki handlowe między Europą a Japonią spowodowały, że te rodzime psy zaczęto krzyżować z różnymi mastifami, dogiem niemieckim, bulterierem, bulmastifem, buldogiem angielskim i bernardynem.
• Wzrost psa w kłębie minimum 60 cm.
• Muskularna budowa, silny, imponujący wygląd.
• Prostokątna sylwetka. Głowa z zaznaczonym przełomem czołowym. Oczy ciemnobrązowe, o pełnym godności wyrazie. Szyja z widocznym podgardlem.
• Ogon u nasady gruby, zwężający się ku końcowi.
• Sierść krótka, gęsta, twarda.
• Umaszczenie: pręgowane, jednolite czarne, jednolite czerwone, jednolite czerwono-płowe.
• Chód atletyczny, zachowanie zrównoważone.
• Pies bojowy o majestatycznym wyglądzie, kocha dzieci, bardzo przyjacielski. Nieufny wobec obcych, z silnie zakorzenionym instynktem walki.
• Wpisany na listę tzw. psów agresywnych. Polecany wyłącznie dla ludzi doświadczonych  i cierpliwych w prowadzeniu psa.