Pinczery i sznaucery, molosy, szwajcarskie psy górskie i do bydła, pozostałe rasy

Nadszedł czas, aby zaprezentować drugą grupę psich ras. Główną jej część zajmują molosy, czyli duże psy bojowe, dalej pinczery i sznaucery. W ostatniej kolejności skupimy się na psach górskich. Artykuł rozpoczniemy od rysu historycznego tych niezwykłych psów, a następnie pokrótce przedstawimy bohaterów tej grupy.

Molosy to potomkowie doga tybetańskiego, które przybyły do Europy, przemierzając Bliski Wschód. Pasterskie plemiona koczownicze, które niejako sprowadziły je na nasz kontynent, do ich określenia stosowały nazwę „dogów asyryjskich”. Z uwagi na siłę i wielkość psy te powoli zatracały swoją użyteczność pasterską, i stawały się psami wojennymi, biorąc tym samym udział na polach bitewnych, czy zapełniając areny starożytnych cyrków. Do molosów zaliczymy wszystkie mastify, boksera, rottweilera, doga, egzotycznego fila brasileiro, tosa i chińskiego shar-pei.

Pinczery i sznaucery to potomkowie szpica torfowego (pochodzenie europejskie). Pinczery krótkowłose, jak np. doberman i pinczery szorstkowłose, czyli sznaucery, różnią się od molosów nie tylko budową ciała, ale szczególnie psychiką. Psy te odznacza temperament, mniejsza bojowość i niższy próg pobudzenia, dlatego idealnie nadają się do stróżowania domostw i obejść.

Psy górskie ze szczególnym wskazaniem rosyjskiego owczarka kaukaskiego  i owczarka środkowoazjatyckiego. Dalej wspaniały nowofundland i psy szwajcarskie z tak popularnym, i lubianym bernardynem, czy berneńskim psem pasterskim. Ta wysoce efektowna podgrupa, swoje użytkowe przeznaczenie zastąpiła współcześnie na cechę bycia niesamowitymi towarzyszami i opiekunami ludzi oraz dzieci.

Reasumując, przedstawiciele prezentowanej grupy to osobniki szalenie odważne, które wymagają odpowiedniego szkolenia. Są reprezentacyjne, nieustraszone i groźne w swym wyglądzie. Silne przywiązanie do właściciela, doskonałe stróżowanie i obrona to tylko nieliczne zalety, jakimi odwdzięczą się, gdy będą prawidłowo prowadzone.

Anatolian

• Owczarek anatolijski – największe skupisko w centralnej Turcji. Opiekun owiec i kóz, bydła i wielbłądów.
• Miejsce pochodzenia – bezkresne i dzikie przestrzenie.
• Wzrost psa w kłębie 74-81 cm, waga 50-65 kg.
• Mocno zbudowany, szyja muskularna, klatka piersiowa głęboka.
• Ogon długi, sięga stawu skokowego.
• Włos krótki lub półdługi.
• Umaszczenie: jednolicie płowe z czarną maską i uszami.
• Pies z silnie wykształconym instynktem pilnowania, niezależny, władczy.
• Rasa nie polecana dla rodzin.

Bernardyn

• Augustianie na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda już w X w. trzymali tę rasę w klasztorze, aby podczas śnieżnych zamieci mogły ratować ludzi przysypanych śniegiem.
• Najsłynniejszy bernardyn o imieniu Barry w latach 1800-1812 uratował 40 ludzi. Został zabity przez czterdziestą pierwszą odratowaną osobę, która przerażona widokiem psa, ugodziła go śmiertelnie nożem.
• Psy klasztorne były początkowo krótkowłose. Ta cecha była przydatna podczas srogich warunków atmosferycznych, gdyż na futrze osobników z długą szatą zamarzał śnieg. Psy długowłose wykształciły się z uwagi na krzyżowanie z mastifami i nowofundlandami.
• Wysokość psa w kłębie co najmniej 70 cm, suki co najmniej 65 cm.
• Potężna głowa. Oczy rozstawione szeroko, o przyjemnym, łagodnym wyrazie.
• Kończyny muskularne. Łapa zwarta.
• Szata psa:
  - o odmianie krótkowłosej: sierść gęsta, szorstka, gładko przylegająca,
  - o odmianie długowłosej: sierść średniej długości, lekko falista, na ogonie gęsta, obfite portki na nogach.
• Umaszczenie: biało-brązowe, z ciemną maską i ciemnymi uszami.
• Rasa opanowana, pełna oddania. Wygląd reprezentacyjny. Doskonały stróż.
• Polecany dla rodzin z dziećmi.

Berneński pies pasterski

• Kraina pochodzenia – pogórze alpejskie i okolice Berna.
• Pies o starym rodowodzie używany do przeganiania bydła i jako zwierzę pociągowe.
• Wzrost psa w kłębie 64-70 cm.
• Pies o krępej budowie ciała, mocnych kościach i długiej, trójkolorowej szacie.
• Oczy ciemne. Uszy trójkątne, lekko zaokrąglone na końcach.
• Włos długi, lekko falisty.
• Umaszczenie tricolor: czarne podpalane z białą strzałką na głowie, białym przodem klatki piersiowej, białymi łapami i białym końcem ogona.
• Rodzinny pies towarzyski, czujny, zrównoważony. Potrzebuje dużo ruchu.

Bokser

• Wywodzi się od ciężkich i bardzo odważnych psów – brabanckich bullenbeisserów – które już w średniowieczu doskonale sprawdzały się do polowań na dzikiego zwierza (niedźwiedzie, dziki, byki).
• Księga rodowodowa rasy zatwierdzona w 1904 r.
• Wzrost psa w kłębie 57-63 cm.
• Głowa nadaje charakterystyczny wygląd całej sylwetce psa.
• Czaszka sucha (tzn. wraz z nastawieniem uszu pojawiają się między nimi zmarszczki).
• Szyja bez zbędnych fałd i luźnej skóry.
• Sierść krótka, przylegająca, z połyskiem, łatwa w pielęgnacji.
• Umaszczenie: żółte, pręgowane. Dopuszczone białe znakowania (nie więcej niż 1/3 powierzchni ciała).
• Pies o wesołym usposobieniu, lubiący zabawę.
• Rasa bardzo popularna.

Buldog angielski

• Rodowód rasy wywodzi się od staroangielskiego buldoga i dawnego angielskiego mastifa, które krzyżowano w Brytanii już od VI w. p.n.e., odkąd kupcy z Fenicji sprowadzili na Wyspy starożytne psy babilońskie, czyli molosy.
• Dano zatem początek dwóm grupom ras: mastifom, psom większym oraz buldogom, psom mniejszym.
• Na przestrzeni wieków charakter tej rasy łagodniał, dostosowując się do przemian, jakie zachodziły w ówczesnych czasach.
• Pies masywny, przysadzisty, krępy.
• Optymalna waga psa 25 kg, suki 22,7 kg (brak zakresu dot. wzrostu).
• Potężna czaszka . Pysk krótki z przodozgryzem. Oczy wypukłe. Uszy małe.
• Przód zwierzęcia cięższy niż tył.
• Umaszczenie: jednolite, łaciate, z maską lub bez, soczyste (pręgowane, wszystkie odcienie rudego, białe).
• Pies o ogromnej cierpliwości, wysoce rozwinięty instynkt opiekuna (zwłaszcza dzieci).
• Trudna hodowla (z uwagi na wąską macicę samicy matki i duże głowy szczeniąt, porody kończą się cesarskim cięciem). Mioty zazwyczaj mało liczne.

Bullmastiff

• Krzyżowanie buldogów angielskich z różnego typu mastifami już od XVIII w.
• Rasa, która świetnie sprawdziła się w policji angielskiej, w kopalniach złota i diamentów w Afryce Południowej.
• Wysokość psa w kłębie od 63,5 cm do 68,5 cm.
• Graniasta głowa. Czaszka szeroka. Uszy w kształcie litery V. Wymagany zgryz cęgowy.
• Szata przylegająca, twarda.
• Umaszczenie: płowe, czerwone, pręgowane (wszystkie odcienie). Dopuszczalne małe białe znaczenia na klatce piersiowej.
• Pies bystry, wierny, doskonały towarzysz i opiekun dzieci. Polecany do domów z ogrodami.

Cane corso

• Bezpośredni potomek starorzymskich psów molosowatych.
• Wzrost psa w kłębie 62-68 cm, waga 42-50 kg.
• Mocna budowa ciała. Czaszka szeroka, wypukła z przodu. Lekki przodozgryz.
• Uszy zawsze przycinane w trójkąt równoboczny.
• Włos krótki, z połyskiem.
• Umaszczenie: czarne, szare, płowe, rude, jednolite lub pręgowane.
• Pies pojętny, szybko się uczy, przyjazny wobec ludzi i zwierząt.
• Silnie związany z właścicielem.

Czarny terier

• Z początkiem XX w. z Europy Zachodniej do Rosji zaczęto sprowadzać pierwsze psy rasowe, takie jak: dobermany, owczarki niemieckie, czy sznaucery olbrzymy.
• Ostry klimat Rosji spowodował konieczność wyhodowania rasy, która nie byłaby aż tak agresywna i trudna w szkoleniu, jak rodzime owczarki kaukaskie, południoworosyjskie i środkowoazjatyckie, ale tak jak one – równie wytrzymała, odporna psychicznie i  posłuszna człowiekowi.
• Zbliżony wygląd do sznaucera olbrzyma.
• Wzrost psa w kłębie 66-72 cm, suki 64-70 cm.
• Głowa z charakterystycznymi brwiami, wąsami i brodą. Na szyi i kłębie kryza.
• Włos twardy, gęsty. Podszerstek gęsty, miękki.
• Umaszczenie: czarne, czarne z szarym przesianiem.
• Przyjazne i łagodne dla domowników, nieufne wobec obcych.
• Rasa coraz bardziej popularna, elegancka i odporna.

Doberman

• Nazwa rasy pochodzi od jego twórcy Fryderyka Ludwika Dobermanna z Turyngii. Rok uznania przez FCI 1910.
• Krzyżowanie pinczera krótkowłosego z owczarkiem niemieckim, rottweilerem i wyżłem niemieckim krótkowłosym. Od początku XXI w. krzyżowano go dodatkowo z manchesterem terrierem i greyhoundem.
• Wysokość psa w kłębie do 70 cm.
• Głowa w kształcie wydłużonego stożka.
• Chód sprężysty, elegancki i swobodny.
• Sierść krótka, gęsta.
• Umaszczenie: czarne z ciemnym brązowym podpalaniem, brązowe podpalane.
• Rasa powinna charakteryzować się zdrowym systemem nerwowym. Koncentracja hodowców na sylwetce i odpowiednich proporcjach doprowadziła do zaniedbania innych cech. Nerwowość, niski próg pobudliwości są częstą przyczyną niedocenienia walorów tej pięknej rasy.

Dog argentyński

• Wraz z ekspansją Hiszpanów na tereny Ameryki Południowej przybyły duże psy dogowate. Hiszpańskie białe dogi docelowo miały służyć do pogoni za zbiegłymi niewolnikami, a także do ochrony przed drapieżnikami, takimi jak pumy, czy jaguary.
• Z początkiem XX w. rozpoczęto krzyżowanie bojowego psa z Cordoby (centralna część Argentyny) z dogiem arlekinem, owczarkiem pirenejskim, pointerem i wilczarzem irlandzkim. Te najrozmaitsze krzyżówki doprowadziły w konsekwencji do uznania rasy przez FCI w 1973 r.
• Pies obrończy i bojowy.
• Wzrost psa w kłębie 62-68 cm, suki 60-65 cm.
• Czaszka masywna, głowa mocna.
• Oczy i nos zawsze czarne.
• Kończyny dobrze umięśnione, palce wysklepione.
• Sierść krótka, gładka.
• Umaszczenie: wyłącznie białe. Dopuszcza się umaszczenie typu 'pirat’ tj. całkowicie białe z czarnym monoklem tylko na jednym oku.
• Wpisany na listę psów agresywnych. Nie oznacza jednak, że nie może być polecany do domów z dziećmi. To błędne przekonanie można tłumaczyć jedynie niewiedzą ludzką w odpowiednim prowadzeniu i ułożeniu rasy, a także brakiem konsekwencji w wychowaniu psa.

Dog niemiecki

• Początek rasy można upatrywać już w czasach babilońskich, Mezopotamii i Egipcie, gdzie te potężne psy wykorzystywano do polowań na niedźwiedzie, tury i nubijskie lwy. W czasach starożytnych wojen były towarzyszami Dariusza, Cyrusa i Kserksesa.
• Plemię Molosów żyjące na terenie Bliskiego Wschodu, Grecji i Albani uczyniło z hodowli tych olbrzymich psów specjalność narodową. Wraz z Persami i Fenicjanami dotarły do Rzymu, Germanii, Afryki i Anglii.
• Współczesna rasa to krzyżówka starego bullenbeissera z chartami. Pierwszy wzorzec opracowany przez Niemców w 1880 r.
• Wzrost psa w kłębie minimum 80 cm, suki minimum 72 cm.
• Silny kościec, majestatyczny ruch, zrównoważona psychika.
• Ogon średniej długości, zwisający prosto.
• Umaszczenie: żółte i pręgowane, czarne arlekiny (białe w czarne plamy, nierozlewające się), błękitne.
• Pies łagodny, o wysokim progu pobudliwości.
• Doskonały towarzysz dzieci.

Dogue de Bordeaux

• Bezpośredni potomek doga tybetańskiego.
• Uznawany za psa bojowego (starożytny Rzym), pomocnika pasterzy, czy psa rzeźnickiego (wykorzystywany przy zakupach bydła i przeganianiu stada do rzeźni).
• Po wybuchu rewolucji francuskiej rasa uznawana za zbytek możnych. Przetrwała na terenach południowej Francji, gdzie znalazła zastosowanie do walk z niedźwiedziami, bykami, osłami, tworząc tym samym konkurencję dla hiszpańskiej corridy.
• Wzrost psa w kłębie 60-68 cm, waga co najmniej 50 kg.
• Budowa ciała krępa. Głowa duża. Skóra na głowie silnie pofałdowana.
• Sierść gładka, miękka, krótka.
• Umaszczenie: jednobarwne rude (wszystkie odcienie).
• Wzorzec umaszczenia głowy:
  - maska czarna, nos czarny, dopuszczalne naloty na głowie, szyi, tułowiu;
  - maska brązowa, brzegi powiek i nos brązowe;
  - brak maski, kolor tożsamy z całym umaszczeniem, nos czerwonawy lub różowy.                    
• Zrównoważony charakter, uczuciowy, przywiązany do właściciela, kocha dzieci.
• Odznacza się dominującą osobowością.

Entlebucher

• Kraina pochodzenia – dolina Entlebuch (okolice Lucerny i Berna).
• Najmniejsza z czterech szwajcarskich psów pasterskich obok berneńskiego psa pasterskiego, dużego szwajcarskiego psa pasterskiego i appenzellera.
• Rasa uznana przez FCI w 1927 r.
• Wysokość psa w kłębie 44-50 cm, suki 42-48 cm.
• Głowa proporcjonalna do całości, czujne i bystre oczy.
• Uszy opadające, trójkątne, niezbyt duże.
• Brzuch lekko podciągnięty, grzbiet mocny.
• Włos twardy, szorstki, lśniący, gęsty podszerstek.
• Umaszczenie: tricolor (brązowe znaczenia regularnie rozmieszczone na czarno-białej szacie).
• Pies o atrakcyjnym wyglądzie, o żywym usposobieniu, doskonale sprawdza się w miastach.

Fila brasileiro

• Kiedy do Ameryki Południowej docierali Hiszpanie i Portugalczycy, towarzyszyły im psy bojowe z grupy molosów. Oprócz ochrony przed jaguarami i pumami miały tropić zbiegłych niewolników.
• Doceniano ich siłę, odwagę i nieustępliwość charakteru, lecz odznaczały się zbyt dużą łagodnością wobec człowieka.
• Narodowa rasa Brazylii to pies, którego wzorzec został zatwierdzony przez FCI w 1984 r., mimo iż standard rasy został opracowany już w latach ’50-tych XX w.
• Krzyżówka z miejscowymi psami krwi mastifa angielskiego, hiszpańskiego, neapolitańskiego i bloodhounda.
• Wysokość psa w kłębie 65-75 cm.
• Sylwetka prostokątna, masywna budowa ciała. Szyja z widocznym podgardlem.
• Włos przylegający, gładki, gęsty.
• Umaszczenie: każde jednolite oprócz maści białej, mysio szarej, plamistej; pręgowane w różnych tonacjach, dopuszczalne białe niewielkie znakowania.
• Pies wierny, o wysokim progu pobudliwości, odważny, opanowany. Polecany do domów z dużymi ogrodami. Lubi dzieci.

Hovawart

• Pierwsze wzmianki o tej rasie pojawiły się w literaturze i sztuce już XIII w. (Niemcy).
• Krzyżowanie tych dawnych niemieckich psów stróżujących z owczarkiem niemieckim, nowofundlandem, bernardynem i leonbergerem.
• Wysokość psa w kłębie 63-70 cm, suki 58-65 cm.
• Efektowna długa szata, lekko wydłużona sylwetka.
• Grzbiet prosty z lekko spadzistym zadem.
• Włos piękny, lśniący i gęsty, obfity na klatce piersiowej, ogonie i kończynach.
• Umaszczenie: czarne, czarne podpalane, blond (złote).
• Pies polecany do domów z dziećmi, do miast.
• Przywiązuje się do właściciela, wytrzymały, opanowany. Doskonały stróż i obrońca.

Leonberger

• Za twórcę rasy uważa się Heinricha Essiga, który zapragnął wyhodować psa przypominającego wyglądem lwa (Leonberg – Lwia Góra, miasto w Niemczech).
• Krzyżowanie nowofundlandów i landseerów z bernardynami długowłosymi oraz innymi dużymi psami pirenejskimi, szwajcarskimi, czy węgierskimi.
• Ulubieniec cesarzowej austriackiej Elżbiety (słynnej Sissi).
• Wzrost psa w kłębie 70-80 cm, suki 65-75 cm.
• Wygląd imponujący, muskularny.
• Ciemna pigmentacja nosa, powiek, dziąseł.
• Uszy zwisające, przylegające.
• Ogon mocno owłosiony.
• Szata prosta, bogata, gęsty podszerstek.
• Umaszczenie: płowe, rude, piaskowe, brązowe, czarna maska.
• Idealny towarzysz dla rodzin i do domów z dużym obejściem. Pies kochający ruch, wodę. Wierny przyjaciel dzieci.

Mastif angielski

• Potomkowie tego psa dotarli wraz z Fenicjanami na tereny Wielkiej Brytanii już w VI p.n.e. Następnie Rzymianie, którzy podbijali Wyspy, sprowadzili je do Italii, gdzie ich wojenne cechy wykorzystano na arenach do walk z dzikimi zwierzętami.
• Rozprzestrzenienie rasy do innych europejskich państw zapoczątkowało wykorzystanie mastifa angielskiego w łowiectwie, do polowań na potężne niedźwiedzie, żubry, łosie itp.
• Wzrost psa w kłębie ok. 75-80 cm.
• Budowa okazała, szyja muskularna, mocna.
• Uszy w kształcie litery V, zwisające i przylegające do głowy.
• Ogon szeroki u nasady, szpiczasty na końcu.
• Włos krótki, ściśle przylegający.
• Umaszczenie: żółte, płowe, pręgowane, srebrne, ciemne uszy, kufa, nos.
• Charakter psa jest zrównoważony mimo respektu, jaki wzbudza swoją siłą i muskulaturą.
• Wymaga spacerów, przyjaciel dzieci, nie zaczepny w stosunku do innych psów, wymaga dobrego szkolenia.

Mastif neapolitański

• Historia rasy sięga starożytnego ludu Sumerów (ok. 6000 lat p.n.e.), którzy dotarli w okolice Mezopotamii aż z Azji. Służyły nie tylko do walk przeciwko lwom, ale ich wielkość i siłę doceniano w działaniach wojennych, które toczyły się na tamtych terenach.
• Przez podboje Aleksandra Wielkiego i Juliusza Cezara dotarły aż do Neapolu, gdzie uświetniały igrzyska.
• Wzorzec rasy zatwierdzony przez FCI w 1971 r. (kilkukrotnie modyfikowany).
• Długość ciała przekracza o 10% wysokość psa w kłębie.
• Głowa masywna, pokryta fałdami i zmarszczkami. Szyja z podgardlem.
• Chód psa ciężki i leniwy, w kłusie bardziej śmiały.
• Charakter łagodny, wysoki próg pobudliwości. Polecany do domów z dziećmi.
• Imponujący wygląd, bezkonfliktowy i spokojny.

Mastif pirenejski

• Data pochodzenia to okres 3000 lat temu.
• Kraina pochodzenia – Pireneje.
• Psy pasterskie znane były ze swej waleczności i obrony stad owiec przed drapieżnikami, jak wilki i niedźwiedzie.
• Hiszpanie w połowie XX w. wyodrębnili dwie różne rasy:
  - mastifa hiszpańskiego (o krótkiej sierści),
  - mastifa pirenejskiego (o długiej sierści).
• Dolna granica wzrostu dla samców 77 cm (zaleca się, by zdecydowanie przekroczyły wymiar).
• Nos czarny, duży, szeroki. Oczy dość małe.
• Podniebienie czarne, prążkowanie wyraźnie poprzeczne.
• Ogon z długim, tworzącym pióro włosem.
• Chód elegancki, harmonijny.
• Szata gęsta, niewełnista, szorstka w dotyku.
• Umaszczenie: białe, wyraźna maska, łaciate z łatami w kolorze beżowym, szarym, srebrnym, czarnym.
• Pies o szlachetnym usposobieniu, przyjacielski, łagodny, bardzo inteligentny.
• Świadomy swej siły ustępuje w konfrontacji, jednak zaatakowany nie cofa się, walczy.

Mastif tybetański

• Najstarsza ras psów zwana ‘do khyi’, której istnienie owiane jest aurą tajemniczości.
• Ojczyzna rasy to wysokie na 6000 m góry Tybetu. Do dziś pies ten pilnuje klasztorów, pałaców, domostw, a nawet całych wiosek przed drapieżnikami i bandytami.
• Opisywany przez Marco Polo (XIII/XIV w.) jako wielki osioł i dzika bestia. Słowa te potwierdzali Anglicy powracający z Indii (XVIII/XIX w.).
• Silnie związany z właścicielem, będzie go bronił po kres swoich sił.
• Wzrost psa w kłębie minimum 66 cm.
• Mocny kościec, imponujący wygląd.
• Kufa wypełniona, graniasta. Oczy owalne, lekko skośne.
• Kończyny dobrze umięśnione, dopuszczalne wilcze pazury.
• Szyja i łopatki obficie owłosione, wrażenie noszenia grzywy.
• Umaszczenie: głęboka czerń, czarne podpalane, brązowe, złote i szare (różne odcienie), szare ze znaczeniami.
• Pies wierny, oddany właścicielowi, polecany również do domów z dziećmi, przy zachowaniu należytej konsekwencji w wychowaniu.
• Izolacja psa przed kontaktem z ludźmi lub innymi zwierzętami niewskazana.

Nowofundland i landseer

• Pewna wiadomość dotycząca istnienia rasy to odkrycie jej przez Anglików w XIX w. na wyspie Nowa Fundlandia. Stamtąd została przywieziona do Europy
• Indianie zamieszkujący półwysep Labrador i Nową Fundlandię wykorzystywali te psy w rybołówstwie. Wyciągały one sieci z rybami, pływały z linami od statku do statku, holowały łodzie i ratowały tonących ludzi.
• Mniejsze psy dały początek labradorom, większe stały się potomkami współczesnych nowofundlandów.
• Niemcy i Szwajcarzy skupili swoje siły na hodowli nowofundlandów o łaciatej maści. Tak powstała rasa landseer, pies wysokonożny, którego szata jest zdecydowanie słabsza niż nowofundlanda. Włos jest długi i delikatny w dotyku, a podszerstek nie tak gęsty.
• Umaszczenie landseera: wyraźna biel, rozrzucone czarne łaty na tułowiu i zadzie. Głowa czarna z białymi, symetrycznymi znaczeniami na kufie i niezbyt szeroką strzałką, która zachodzi na czoło.
• Umaszczenie nowofundlanda: czarne, brązowe, czarno-białe.
• Wzrost nowofundlanda w kłębie 71 cm, waga 68 kg.
• Głowa szeroka, masywna. Oczy małe, ciemne, rozstawione szeroko. Kończyny z długimi piórami.
• Pies wodny, służy w ratownictwie, łagodny i niekonfliktowy.
• Potoczna nazwa ‘wodołaz’ jest nieprawidłowa.

Owczarek kaukaski

• Kraina pochodzenia – Kaukaz (Gruzja, Armenia, Azerbejdżan).
• Psy strzegące stad przed dzikimi zwierzętami. Pozostawione bez opieki człowieka nawet przez okres do 6 miesięcy.
• Charakterystyczny sposób pilnowania stada: pies wybierał najwyższy punkt w okolicy, obserwował z jego szczytu całe stado. W sytuacji zagrożenia szczekiem alarmował psy znajdujące się wokół dobytku pasterzy.
• Sprowadzone do NRD dopiero w roku 1969 r. Wzorzec zatwierdzony przez FCI w 1984 r.
• Wzrost psa w kłębie minimum 65 cm.
• Uszy w zależności od kraju: od przyciętych bardzo krótko, po obwisłe, przylegające.
• Grzbiet prosty z zaznaczonym kłębem.
• Ogon obficie owłosiony.
• Szata: włos okrywowy, bogaty podszerstek.
• Trzy rodzaje szaty:
  - długowłosa (włos okrywowy tworzy grzywę na szyi i portki na nogach),
  - krótkowłosa (włos okrywowy nie tworzy ani grzywy, ani portek, ogon mniej owłosiony),
  - pośrednia (włos okrywowy nie tworzy ani grzywy, ani portek, lecz jest długi i obfity).
• Umaszczenie: dopuszczalne różne rodzaje za wyjątkiem jednolicie czarnego i brązowego.
• Nieumiejętność wychowania i prowadzenia psa może okazać się niebezpieczeństwem.
• Pies stróżujący, doskonały obrońca, czujny, waleczny. Zdarzają się okazy ‘misiowate’, lecz należy pamiętać, iż rasa zaliczona jest do psów agresywnych.

Owczarek środkowoazjatycki

• Pochodzi z rozległych terenów centralnej Azji, gdzie strzegł stad owiec, kóz i bydła. Był potężny i wytrzymały, a dodatkowo samodzielny, gdyż ludzie nie dbali o niego.
• Wzrost psa w kłębie minimum 65 cm, suki minimum 60 cm.
• Głowa masywna, czoło płaskie.
• Klatka piersiowa głęboka, brzuch lekko podkasany.
• Włos prosty, twardy.
• Umaszczenie: białe, czarne, szare, słomkowe, rude, brązowoszare, łaciate, pręgowane, srokate, nakrapiane.
• Czar rasy polegający na nieskrępowanej i dzikiej naturze znajduje coraz większą rzeszę amatorów.
• Prawidłowo wychowany i prowadzony jest oddany rodzinie, wymaga dużego kontaktu z człowiekiem, potrzebuje ruchu.

Pies kanaryjski

• Kraina pochodzenia – Wyspy Kanaryjskie XVI w. (Teneryfa, Gran Canario).
• Krzyżowane z molosami przywożonymi na Wyspy miały na celu obronę stad bydła, były także przeznaczone do walk.
• Psy żywiołowe, temperamentne.
• Oryginalna nazwa rasy ‘Perro de presa canario’. Wzorzec zatwierdzony przez FCI w 1989 r.
• Wzrost psa w kłębie 60-65 cm.
• Mocna budowa ciała, sylwetka nieco wydłużona.
• Podniebienie z wyraźnym żłobkowaniem w kolorze różowym.
• Wysokość psa w zadzie powinna przekraczać ok. 1,5 cm wysokość w kłębie.
• Umaszczenie: płowe, czarne, pręgowane w każdym odcieniu, ciemna maska.
• Pies zrównoważony i spokojny. Polecany do domów z dziećmi, nieufny w stosunku do obcych.

Pies z Majorki

• Początki rasy sięgają XII w. Kraina pochodzenia – Hiszpania i Baleary.
• Przeznaczone do walki z bykami, która powszechnie była uznawana za sport i zabawę.
• Ówczesne nazwy rasy: ‘ca de bou – pies na byki’, ‘mallorquin buldog – buldog z Majorki’, ‘perro de presa mallorquin – pies chwytający i trzymający z Majorki’.
• Wzrost psa w kłębie 55-58 cm, waga 35-38 kg.
• Głowa szeroka, masywna, pozbawiona fałd skórnych.
• Uszy noszone w ‘płatek róży’ tzn. załamane do tyłu z widoczną wewnętrzną stroną ucha.
• Skóra dość luźna, podgardle dopuszczalne.
• Sierść krótka, przylegająca, szorstka.
• Umaszczenie: żółte, złote, płowe, ciemna maska.
• W Polsce jest to rasa rzadko spotykana. Psy molosowate przeżywają jednak wielkie zainteresowanie, wobec czego w niedalekiej przyszłości spodziewany jest wzrost popularności tych psów.
• Pies o łagodnym usposobieniu, oddany rodzinie i właścicielowi, o wysokim progu pobudliwości.